Tijdens mijn dagelijkse werkzaamheden word ik liefdevol op de vingers gekeken door een gemêleerd gezelschap van heiligen.

(Un-)usual suspects

Maria natuurlijk, in meervoud zelfs, en Jozef. Wat usual suspects en misschien ook wat unusual suspects van de roomse kalender. Enkele grote pausen.

Ze hangen tussen de afbeeldingen van mensen die nog niet officieel heilig verklaard zijn, en van mensen die dat vermoedelijk ook nooit zullen worden. Wat literaire en muzikale helden – op hun voorbeeldigheid valt volop af te dingen, maar daar begin ik gemakshalve niet eens aan.

En m’n kinderen natuurlijk – die nog volop kans hebben hun heiligheid te tonen in hun leven, maar vooralsnog erg hun best doen om die voor mij verborgen te houden.

Blinde vlekken

Meestal ben ik me niet bewust van deze santenkraam die vrij willekeurig aan de muur van mijn werkkamer is geprikt. Ze omringen me, maar vallen doorgaans weg in de blinde vlekken van mijn blikveld.

Zoals zo veel van wat ons dierbaar is, wat we voor geen goud willen missen maar tóch voortdurend missen omdat het te alledaags is geworden. Familie, waar je deel van uitmaakt, ook als je dat vergeet.

Gemeenschap van heiligen

Zo maken wij ook deel uit van de kerkelijke familie, de ‘gemeenschap van de heiligen’ – nog zoiets dat we doorgaans vrij gedachteloos meezeggen tijdens het credo in de Mis.

Het geeft niet, die ‘gemeenschap’ is er toch wel, ook als wij niet aan hen denken, ook als we er met onze gedachten niet bij zijn, ja zelfs als we er lijfelijk niet bij zijn omdat corona of gewoonte ons uit de kerk weghouden…

Tweelingfeest

Wie het Siamese tweelingfeest van Allerheiligen en Allerzielen uit gaat leggen aan een geïnteresseerde buitenstaander, komt meestal woorden tekort. Tja, wat betekent dat, bidden met, of voor, de heiligen in de hemel, de zielen in het vagevuur…?

Je verliest je al snel in abstracties. Tegelijkertijd is het hét katholieke feest dat het meest tot de seculiere verbeelding spreekt, de belangstelling ervoor lijkt alleen maar toe te nemen.

Ontnuchterend aards

Zoals de katholieke uitvaartondernemer Clemens Bouwens deze week in Katholiek Nieuwsblad zegt dat zijn vak niet om de dood draait maar om het leven, zo denk ik dat ook deze gedenkdagen ontnuchterend aards zijn, en helemaal niet zo abstract buitenwerelds.

Ze herinneren ons aan wat ons dierbaar is, en waarvan we ons te weinig bewust zijn. Ze aarden ons in die tijd en plaats overstijgende extended family die de katholieke wereldgemeenschap is. Ze houden ons met de voeten aan de grond waar we weg dreigen te waaien in de stormen van het hier en nu, waar we ons mee laten voeren in de waan van de dag.

Heisa

Niemand kan zonder zo’n familie. De paus zei het laatst nog, en geheel volgens de wetten van de waan van de dag ontstond daar een heisa van jewelste over. Maar in dit licht kunnen we zijn woorden beter verstaan, dieper tot ons door laten dringen. En beseffen dat hij gelijk heeft.

Bij zo’n familie willen we horen, zo’n familie willen we zijn. Daar herinneren die dierbare heiligen aan de muur me aan.