Door een vervelende fout bij de drukkerij (kranten waren in een verkeerde wikkel gestoken), bleven vorige week niet alleen veel van onze abonnees verstoken van hun KN, maar ontvingen ook veel niet-abonnees ten onrechte onze krant.
“Op onbeschaafde wijze protesteren blijkt helaas zin te hebben”
Tweet dit!
Dat laatste zou goede reclame kunnen zijn, maar helaas bleek een aantal mensen er bepaald niet van gediend te zijn. Dat meldden zij ons ook op hoge poten (en soms met krachttermen die ik hier maar niet zal herhalen). Per ongeluk een katholieke krant onder ogen krijgen, is voor sommigen kennelijk een grove schending van hun persoonlijke waardigheid en universele mensenrechten.
Afijn. Boze reacties zijn ergens ook wel te begrijpen; wie het hardste piept, krijgt nu eenmaal doorgaans het snelst zijn zin, zo weten we helaas uit ervaring. Als bedrijven, overheden en andere organisaties inderdaad pas voor ons beginnen te lopen wanneer we maar boos genoeg doen, verleren we snel genoeg de kunst om met een zekere mate van redelijkheid, fatsoen en begrip te reageren.
Dat is een neerwaartse spiraal, waarbij we telkens nieuwe dieptepunten zien. Berichten over doodsbedreigingen en intimidatie met fakkels zijn schrikbarend alledaags geworden. Maar zeker zo verontrustend is het dat dergelijke wijzen van protesteren zin blijken te hebben; want kennelijk krijgen mensen dan pas aandacht, en niet zelden ook hun zin.
Vorige week schreef ik op deze plek over de Engelse uitgeverij die de boeken van Roald Dahl censureerde vanwege moderne (over)gevoeligheden. Inmiddels werd bekend dat de uitgeverij, geschrokken van alle ophef, enigszins terugkrabbelt en ook de originele versies van de boeken gaat herdrukken. Ik zou niet graag in de schoenen staan van degene bij die uitgeverij die de afgelopen weken de e-mails en telefoontjes mocht beantwoorden.
Hoewel ik het pertinent oneens was met die censuur van Dahl, vind ik dat terugkrabbelen toch ook zorgelijk. Want het toont vooral aan dat zaken als imago en verkoopcijfers belangrijker zijn dan principes en morele overtuigingen. Het is en blijft: u vraagt, wij draaien. En als maar genoeg mensen vocaal genoeg laten weten dat we iets anders moeten draaien, draaien we dat weer. Wat blijft er dan over van: hier staan wij, we kunnen niet anders?
Ook voor de Kerk is dat een wezenlijke vraag, zo betoogt Timothy Beynaerts deze week in Katholiek Nieuwsblad. Want ook wij als kerkelijke gemeenschap zijn niet immuun voor de wetten van vraag en aanbod, ook in gesprekken over missionair kerkzijn gaat het al snel over ‘wat de mensen willen’ en hoe wij aan die wensen en verwachtingen kunnen voldoen.
Maar ‘wat de mensen willen’ is grillig, innerlijk tegenstrijdig (want we willen ook allemaal weer net wat anders) en doorgaans tamelijk onverschillig voor wat goed en schoon en waar is. In Duitsland zien we voor onze ogen gebeuren hoe de Kerk zich onder het mom van synodaliteit in steeds onmogelijkere bochten wringt om maar aanvaardbaar te zijn voor alle eigentijdse smaken.
Horen we dan nog de zachte stem van wie niet op hoge poten zijn recht en plek opeist? Horen we dan nog het fluisteren van de Heilige Geest?
 |
Gratis kennismaken met KN?Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad nr. 9. Vrijblijvend kennismaken met KN? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan! |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
