Kan de Kerk nog wonderen verrichten? Het onverwachte bewerkstelligen? Jazeker, paus Franciscus bewees dat het afgelopen weekend op indrukwekkende wijze. Zijn reis naar Irak was in zichzelf een wonderlijke gebeurtenis. Een land met zo’n bloedige recente geschiedenis, strijdtoneel van wereldmachten, bloeide zichtbaar op door de komst van de paus, jubelde, hervond hoop.
Nog maar kort geleden werd dit land geregeerd door een misdadige terreurorganisatie die openlijk fantaseerde over hoe men Rome zou veroveren. In hun propagandamateriaal lieten zij hun zwarte vlaggen al wapperen op de koepel van de Sint-Pieter.
“De paus preekte over naastenliefde op de precieze plek waar IS talloze wrede executies uitvoerde”
Tweet dit!
Het grote wonder was dat het omgekeerde gebeurde: Rome kwam naar Irak; niet als veroveraar, maar als vredestichter. Niet triomfantelijk als een Romeinse keizer, maar bescheiden als een Romeinse paus – een taal die de kwade krachten in deze wereld veel onbegrijpelijker vinden, net als de taal van broederschap en verzoening die de paus daar sprak. De paus preekte over naastenliefde op de precieze plek waar IS talloze wrede executies uitvoerde. Een krachtiger signaal dat haat en wanhoop niet het laatste woord hebben, kon hij nauwelijks afgeven.
Wie de beelden van de in puin gelegde huizen en kerken in Irak bekijkt, kan het contrast niet ontgaan met ons eigen aangeharkte land. Wij spreken hier nogal lichtzinnig over de ‘puinhopen’ die bepaalde politieke, sociale of kerkelijke ontwikkelingen hebben veroorzaakt.
Maar we kunnen dat eigenlijk alleen in overdrachtelijke zin doen. Onze huizen en kerken staan nog gewoon overeind. Ook na een ongekend crisisjaar komt er nog water uit de kraan en liggen de schappen van de supermarkten vol. En al kunnen wij als gelovigen met recht mopperen over onze minderheidspositie, wij kunnen ons geloof nog gewoon in alle vrijheid belijden, zonder te hoeven vrezen dat het ons letterlijk de kop kost.
Dan valt nog een contrast op. De Kerk die de paus aantrof in Irak was letterlijk en figuurlijk beschadigd, gewond – maar ook veerkrachtig, geestdriftig, hoopvol. In onze streken is de Kerk vooral figuurlijk, maar niet minder reëel beschadigd. In de thema-editie van KN deze week maken wij een jaar na de eerste kerkelijke lockdown de balans op, en de resultaten stemmen bepaald niet vrolijk.
Onze Kerk zit in zak en as, de leegloop en afbraak worden bespoedigd, en de kerkelijke reactie schiet – alle goede bedoelingen ten spijt – hopeloos tekort (sla ook vooral het gepeperde essay van Erik Borgman in ons themanummer niet over).
De vorige keer dat een paus ons land bezocht, in 1985, reageerden zelfs de meeste katholieken daar volstrekt cynisch en blasé op. Wat denkt zo’n kerkvorst wel niet, ons een beetje de les komen lezen… Als de paus ooit nog eens besluit te komen, zal het dan anders zijn? Zullen wij, katholiek of niet, ons erop verheugen, zoals de Irakezen zich nu verheugden? Kunnen wij dezelfde veerkracht, geestdrift en hoop tonen?
Ik geloof dat dat kan, ook hier. In de letterlijke puinhopen van het Midden-Oosten kan de Kerk opnieuw opbloeien, ja, wonderen verrichten – dus waarom niet ook in de figuurlijke puinhopen van West-Europa?
 |
Gratis kennismaken met KN?Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad nr. 10. Vrijblijvend kennismaken met KN? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan! |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
