Kwaad en lijden treffen iedereen. Dat zien we om ons heen en voelen we zelf ook. Iedere dag en in ieder leven lijkt er zich wel een keer een Golgotha te voltrekken. Mogen we hopen dat het kruis ooit een kus zal worden?
Elk mens draagt verschillende kruizen. Kruizen die voor de een lang en zwaar zijn, voor de ander kort maar krachtig. Niemand van ons is zonder tranen of bloedend hart. Iedereen hoopt dat ‘de beker’ voorbij gaat (maar dat gebeurt niet).
Het leegdrinken van die beker, tot de bodem, vind ik een eenzaam gevecht. Wie heeft het nooit uitgeschreeuwd: waarom? Waarom heeft U mij verlaten?
Als je de krant leest, het journaal ziet, lijkt het erop dat (bijna) iedereen, vroeg of laat, een eigen Golgotha krijgt. Veel goede en onschuldige mensen worden door het kwaad getroffen.
Welke troost kun je, na tweeduizend jaar, eigenlijk nog putten uit de gebeurtenissen op Golgotha? Wat helpt het mij dat het grote lijden toen ook al bestond? Lijden dat vanaf die dag nooit meer is opgehouden. Wat is er voor nieuws onder de zon?
Mijn kennis schiet tekort om te kunnen zeggen dat het kortstondige lijden van Jezus groter of zwaarder is geweest dan het ondraaglijke en langdurige lijden van de vaders, moeders en de kinderen in Gaza, Syrië, Irak, Oekraïne, Afghanistan, Israël, Mozambique en het levenslange verdriet van de nabestaanden van vlucht MH17… Ik ken, heel dichtbij, mensen die al jaren gebukt gaan onder pijn en depressies.
Er gebeurt veel – te veel – waar ik vraagtekens bij plaats. Het ‘waarom’ van Jezus klinkt in mijn oren daarom niet anders dan het ‘waarom’ van hen die vandaag te veel en te zware kruizen dragen.
Zou er ooit een dag komen waarop ieder kruis voorgoed veranderd is in een kus? Een tijd, een land, waarin de dood niet meer bestaat, maar waar vrede en liefde een eeuwig recht zijn?
Voor een handjevol zilver werd Jezus verraden door een van zijn leerlingen. Drie van zijn ‘beste’ vrienden vielen in slaap terwijl Hij dringend gevraagd had om met Hem te waken. Hij had verdriet, was bang en ging bidden: “Is het mogelijk dat deze beker voorbij gaat?” Het zweet stond op zijn voorhoofd!
“Golgotha – de dood – heeft niet het laatste woord. Dat is nieuws waar ik een leven lang warm van zou kunnen worden.”
Tweet dit!
Later, toen Hij gevangengenomen werd, lieten zijn volgelingen hem in de steek. En Hij werd na een nepproces onschuldig ter dood veroordeeld. Een van zijn sterkhouders, die het proces op een afstandje volgde, verklaarde zelfs dat hij nog nooit van Hem gehoord had. “Wie? Jezus? Nee, die ken ik niet…”
De Man die hem, nota bene, redde van een verdrinkingsdood. En hij was ooggetuige toen Jezus water in wijn veranderde en met twee visjes en vijf broden vijfduizend mensen te eten gaf… “Nee, sorry, nooit van gehoord”, zei Petrus.
Gegeseld, bespuugd, uitgelachen en gekruisigd. Hij schreeuwde het uit: “Eli, Eli, lama sabachtani?” Mijn God, waarom hebt U Mij verlaten? Pas 33 jaar oud stierf hij. Vermoord door hogepriesters, geestelijken en kerkleiders…
Je vraagt je af voor wie en waarom een onschuldige deze prijs wilde betalen. Jezus heeft zich niet te vuur en te zwaard verdedigd. Nee, Hij droeg dat onverdiende kruis en betaalde ondanks dat vurige gebed toch die hoogste prijs.
Waarom? Voor wie? Toch niet voor jou en mij? Of wel soms? En waarom dan? Het antwoord op deze vragen is te groot, te hoog en veel te diep voor woorden, beelden of cijfers. Of naderen we de ontknoping van een groot geheim?
Maar, als ik vragen mag, wat had het voor uw dagelijks leven betekend als die prijs nooit betaald was? Stel eens dat Jezus een natuurlijke dood was gestorven; zouden de oesters en de wijn u minder goed smaken, zou het uw vertrouwen in de toekomst of uw geloof in een leven na de dood hebben veranderd?
Ik zal de vraag persoonlijk maken: wat doet het met mij dat iemand mijn prijs, voor de toegang tot het beloofde land, betaald heeft met zijn leven? En durf ik dat allemaal te geloven? Met verstand red je dit soort vragen niet!
Kan het waar zijn dat iemand drie dagen na zijn dood wakker wordt en opstaat… En dat mij dat, dankzij Hem, straks ook gebeurt? Dus niet alleen dat ik mijn eigen Golgotha heb, maar ook mijn eigen opstanding…
Golgotha – de dood – heeft niet het laatste woord. Dat is nieuws waar ik een leven lang warm van zou kunnen worden. Het verhaal stopt niet na het lijden en sterven van Jezus. Nooit is er een indrukwekkender vervolg op de dood geschreven dan dit…
Als ik het goed begrijp, geldt dit vervolg ook voor mij en voor u. Niet dat ik het honderd procent kan bevatten, ook niet dat ik het voortdurend geloof, maar er gaat een immense troost van uit. En de dood jaagt me steeds minder angst aan. Al ben ik telkens compleet gebroken als mij weer een vriend ontvalt…
Op de eerste morgen van de nieuwe week vindt Maria Magdalena het open en verlaten graf. De steen is weggerold. Het lichaam van Jezus is verdwenen. Twee engelen, mannen in witte kleren, stellen een ontzettend vreemde, bijna bizarre vraag: “Waarom zoek je de levende bij de doden?”
“De sleutel van Pasen draait niet alleen om het wegrollen van de steen, maar vooral om de actuele betekenis van Jezus’ opstanding.”
Tweet dit!
Maria heeft met eigen ogen gezien dat Jezus aan het kruis is genageld en is overleden. Zij was bovendien niet de enige! Soldaten, vriend en vijand, de moeder van Jezus, allemaal waren ze erbij toen Jezus stierf. Hij zei het toch zelf: “In Uw handen beveel ik Mijn geest.” En Hij werd begraven in een beveiligd graf met een steen ervoor.
Ze begrijpt niet wat er gebeurd kan zijn. Haar hoofd tolt. Haar hart is in shock. Zij is even een verwarde vrouw en loopt weg. Zij vraagt aan de eerste de beste… de tuinman… of hij misschien weet waar het lichaam van Jezus is gebleven.
Zij herkent Hem niet. Niet aan zijn lengte, niet aan zijn houding, aan niets. Terwijl zij Hem toch jarenlang van nabij gevolgd heeft. Ze hield van Hem. En hoe! Pas als Hij haar naam noemt en zij de klank van zijn stem hoort, ziet ze het paasverhaal in volle glorie op haar netvlies: “De tuinman is Jezus! Hij was echt dood, maar leeft voorgoed… En hoe!”
Maria Magdalena is de eerste ooggetuige van leven na de dood. Niet dat ze het lichaam van Jezus herkende, haar ogen schoten daartoe tekort. Maar toen de tuinman haar naam noemde, ging haar hart open: Rabboeni! Het kruis is een kus geworden.
Alsof met het wegrollen van de steen ook de dood zelf werd weggerold. Alsof alles wat je met de dood associeert, op een dag opzij wordt gelegd. Sterker nog: dat door het verleggen van die steen de stroom van ons leven tot in het oneindige door zal gaan…
De sleutel van Pasen draait niet alleen om het wegrollen van de steen, maar vooral om de actuele betekenis van zijn opstanding. Want wat er met Jezus gebeurde, zal met al zijn mensen gebeuren. Op een dag zullen wij Hem volgen… Wie in het paasverhaal gelooft, is de dood voorbij gegaan.
Het blijft breaking news dat mij troost en hoop geeft. Want ik reken op het uur dat ik de tuinman zal ontmoeten, die mijn naam noemt…
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
