Hoe een ontmoeting met een vrouw een priester in zijn diepste roeping bevestigde.

Het gebeurde nogal onverwacht. Tijdens mijn vakantie was ik op bezoek bij een vriend die voorstelde om samen met enkele andere dominicanen naar Speyer in Duitsland te gaan om daar de beroemde kathedraal te bekijken.

Voordat ik bij de dominicanen kwam, was ik als seminarist in 2011 naar Speyer geweest met een pelgrimsreis van het bisdom. Toen hadden we alleen tijd om de Mis te vieren. Het was dus goed om terug te zijn en de kathedraal in al zijn glorie te zien. We namen er de tijd voor en bezochten ook de crypte en de graven van enkele keizers van het Heilige Roomse Rijk.

Familiebezoek

Na de kathedraal te hebben gezien, stelde mijn vriend voor om op familiebezoek te gaan bij de dominicanessen van de heilige Maria Magdalena. Deze congregatie begon in de twaalfde eeuw als een gemeenschap van zusters penitenten en werd in 1304 een dominicaanse gemeenschap. Vanaf de stichting en tot voor kort leidden de zusters scholen. Nu leiden ze een leven van gebed, aanbidding en contemplatie.

We gingen, en het was in dit klooster dat ik haar ontmoette.

In het begin was ik me niet bewust van wat er gebeurde. Ik had al eerder over haar gehoord, maar wist niet dat haar kamer in dit klooster was. Dus stelden de zusters voor dat we er een kijkje zouden gaan nemen.

Gegrepen door haar ogen

Toen ik haar kamer binnenkwam, werd ik onmiddellijk gegrepen door haar ogen. Het is niet dat ik haar nooit eerder had gezien, maar op de een of andere manier was dit anders. Dit was haar kamer, de kamer waar ze tien jaar had gewerkt, geslapen, haar lessen had voorbereid en had gebeden.

En toen mijn medebroeders en ik gingen zitten, vertelden de zusters ons haar verhaal. Hoe ze hier gekomen was en wat er daarna allemaal gebeurd was. Terwijl ik dit alles vertaalde voor onze kleine groep, kon ik mijn ogen niet van de hare afhouden. Rustig keek ze de kamer in, alsof ze ons groepje in stilte observeerde.

Ik wist dat ze een academicus was. Ze werkte samen met de grote namen in de filosofie en theologie en kreeg – te laat – erkenning in de academische wereld. Maar ik wist niet dat zij ook belangstelling had voor mijn vakgebied, de politieke theologie. Ze staat bekend als koppig en moedig, en dat herken ik wel. En we zijn ongeveer even oud, dat is dus ook mooi meegenomen.

Alleen, zij is een heilige en ik niet. Zij is een zuster karmelietes en ik een pater dominicaan. En zij werd een martelaar toen ze op 9 augustus 1942 werd vermoord in Auschwitz-Birkenau. Haar naam is Edith Stein, maar ze is ook bekend als Teresa Benedicta van het Kruis.

Opgemerkt worden

Ik had al eerder van haar gehoord, maar haar ogen waren me nooit opgevallen. Ik had haar verhaal gelezen, maar tot die dag in Speyer nooit de dominicaanse connecties gezien. Na mijn priesterwijding had een goede vriendin mij het misboekje van haar heiligverklaring gegeven. Toen schonk ik er niet veel aandacht aan. Maar nu merkte iemand mij op en besloot om opgemerkt te worden.

Soms doen heiligen dat. Ze komen zonder waarschuwing je leven binnen en zetten alles op z’n kop. Ze doen je twijfelen aan je diepste overtuigingen over je roeping en tegelijkertijd bevestigen ze je erin.

Gevonden

Natuurlijk, je zou kunnen aanvoeren dat dit allemaal fantasie is. Maar laat ik dan dit zeggen: toen we het klooster verlieten, glimlachte een oude zuster naar me, kwam naar voren en stopte zonder een woord te zeggen iets in mijn hand. Toen ik die opende, besefte ik dat het een piepklein reliekschrijntje was met daarin een stukje stof van Ediths habijt.

Het leek me dat ik niet alleen haar had gevonden, maar dat zij ook mij had gevonden.

Richard Steenvoorde o.p. is prior van het nieuwe dominicanenklooster in Leuven. Dit artikel verscheen eerder op zijn weblog.