Veel mensen zullen nooit gehoord hebben van de Italiaanse Chiara Corbella Petrillo die in 2012 op 28-jarige leeftijd overleed.
Zij is in haar korte leven tot drie maal toe op zo’n bijzondere wijze getuige van het geloof in het eeuwige leven geworden (waarover KN meermaals schreef) dat vijf jaar na haar dood het onderzoek voor zaligverklaring is geopend.
Chiara was een gelovige katholieke vrouw en raakte al snel na haar huwelijk met Enrico Petrillo, in 2008, zwanger. Het kindje bleek niet levensvatbaar te zijn en abortus werd dringend aangeraden. Het echtpaar, dat het meisje aan Maria had opgedragen, wees dat echter af in het vertrouwen dat God er een plan mee had. Wetende dat Maria Grazia niet lang te leven zou hebben koesterde Chiara iedere beweging, ieder schopje. ‘Wij ontvingen haar om haar te ontvangen, haar lief te hebben en in vertrouwen weer aan God terug te geven’, zegt haar man Enrico in een interview.
Niet lang daarna overkwam het echtpaar iets vergelijkbaars, ditmaal met een jongetje, dat de naam Davide Giovanni kreeg. “Wij worden geboren om nooit te sterven”, stond opnieuw op het kaartje.
Behalve Enrico, getuigen ook anderen van een diepe vrede die het echtpaar voelde te midden van het verdriet, vreugde zelfs, in het volle besef van het weerzien dat elke dag dichterbij komt. Vooral dat hun vreugde niet kunstmatig was.
De vreugde over de derde zwangerschap werd echter al snel overschaduwd door agressieve kanker die bij Chiara werd vastgesteld. Zij weigerde snelle behandeling omdat die het leven van haar gezonde baby kon bedreigen. Nadat Francesco met 37 weken ter wereld was gekomen had ze al overal uitzaaiingen. Ze had een moeizaam sterfbed, maar ontsliep in vrede en overgave, omringd door dierbaren.
Haar man benadrukt dat zij net als ieder ander angst, frustratie, wanhoop en verdriet hebben gehad. Hij heeft een boekje geschreven om mythevorming tegen te gaan. Het geheim zit hem in de aanvaarding van de weg die God kennelijk met hen voor had. En van het kruis, dat niet bedoeld is om te verpletteren, maar te doen groeien in liefde en vertrouwen. Ja, hij mist Chiara elke dag heel erg, maar weet dat zij bij Iemand is die nog meer van haar houdt dan hij. En dat ze elkaar terug zullen zien.
En dat er stellen zijn die, geïnspireerd door hun voorbeeld, besloten hun zwangerschap toch uit te dragen en het leven, met alles wat daarbij komt, als wijs geschenk te aanvaarden en vertrouwen te hebben.
Het is een teken van hoop in een cultuur die soms zo wanhopig aan het aardse leven vastklampt dat het al snel een hel wordt. Terwijl de hemel wacht.
