<

Geef om katholieke journalistiek

doneer
Interview

Geadopteerd in de jaren zestig: ‘Ik heb op latere leeftijd pas leren hechten’

Luuk van den Einden 14 april 2023
image
Hanno Uittenbogaard: "Ieder mens moet een keer de balans van zijn leven opmaken. Dan kun je ervoor kiezen om dat in pijn en verdriet te doen, maar je kunt er ook voor kiezen om een positieve balans op te maken." Foto: Hanno Uittenbogaard

Adoptie ging in de jaren zestig gepaard met schaamte, pijn en trauma’s. In Ankerloos schrijft Hanno Uittenbogaard openhartig over de oorzaken en gevolgen van zijn eigen adoptie. “Ik heb gezien hoe dankbaar ik eigenlijk mag zijn.”

Zo’n 8500 Nederlanders werden in de jaren zestig en zeventig als kind ter adoptie afgestaan. Hanno Uittenbogaard is een van hen. Net als bij veel adopties uit die tijd werd zijn alleenstaande moeder vanwege de maatschappelijke mores gedwongen hem op te geven. Later verdween ze spoorloos, omdat haar nieuwe verloofde haar verbood contact te hebben met haar kind.

https://www.kn.nl/abonnementen/

Teleurstelling

Na veertig jaar kreeg Uittenbogaard zijn moeder één keer te zien. De ontmoeting bleek een grote teleurstelling, waarbij zijn moeder zo verbolgen was over de manier waarop die tot stand was gekomen dat ze alle banden met haar verwanten finaal doorsneed.

Het verhaal van zijn adoptie en de zoektocht naar zijn biologische familie tekende Uittenbogaard op in het boek Ankerloos. Oorspronkelijk was zijn doel om zijn levensgeschiedenis vast te leggen voor zijn kinderen, maar gaandeweg merkte hij de helende kracht van het schrijfproces. “Het dwong mij om alle losse gebeurtenissen in mijn hoofd op een rij te zetten”, vertelt hij. “Dat hielp mij persoonlijk om het een plaats te geven.”

“Je hebt in je leven maar één kans om te leren hoe je je moet hechten; die heb ik gemist.”
- Hanno Uittenbogaard

Openhartig over zijn biologische moeder schrijven, vond hij daarbij het moeilijkst. “Ze was geen prettig persoon om kennis mee te maken, maar ik geloof niet dat ze een rotmens was; ze had veel meegemaakt.”

Volgens Uittenbogaard was ze een intelligente vrouw die op eigen kracht het armoedige milieu van haar eigen jeugd wist te ontstijgen, maar door haar onbedoelde zwangerschap naar de onderste sport van de sociale ladder werd ‘teruggeschopt’. “De verbittering die ze daarom gevoeld moet hebben, heb ik proberen weer te geven.”

Psychische problemen

Na hun eenmalige ontmoeting, waarbij ze geen enkele vraag van Uittenbogaard over zijn achtergrond beantwoordde, begon hij te lezen over de afstand die ze nam na hun ontmoeting. “Je ziet dat vrouwen die op zo’n manier een kind hebben verloren, zo’n groot trauma hebben opgelopen dat daar maar één oplossing voor is: het compleet uitbannen.”

https://www.us12.list-manage.com/subscribe/post?u=d22144bf286104d517b638301&id=b3f10e4ed1

Uittenbogaard heeft zelf ook psychische problemen gehad die op zijn adoptie terug te voeren zijn. Hij heeft lang rondgelopen met een hechtingsstoornis. “Je hebt in je leven maar één kans om te leren hoe je je moet hechten; die heb ik gemist”, legt hij uit. Pas toen hij zelf kinderen kreeg, is hij daar bovenop gekomen. “Ik heb op latere leeftijd pas leren hechten.”

Twijfels over adoptie

Adoptie is in de loop der jaren in een steeds negatiever daglicht komen te staan. In februari 2021 voerde de overheid een adoptiestop in voor buitenlandse kinderen vanwege zorgen om de veiligheid van kinderen.

Uittenbogaard deelt de maatschappelijke twijfels over buitenlandse adoptie, maar binnenlandse adoptie vindt hij een andere kwestie. “Sommige mensen zeggen: een abortus is beter dan een adoptie omdat die minder leed veroorzaakt. Ik heb zeker problemen gehad door mijn adoptie, maar toch ik ben ongelooflijk dankbaar voor mijn leven”, zegt hij.

“God heeft het ‘drama’ van mijn jongste jaren omgedraaid tot een situatie die me beter heeft gemaakt.”
- Hanno Uittenbogaard

“Ik moet eerlijk gezegd de geadopteerde nog tegenkomen die zegt: als ik had geweten wat er op me af zou komen, had ik liever gehad dat mijn moeder me zou laten weghalen.”

Dankbaarheid is dan ook het gevoel dat overheerst wanneer hij terugkijkt op zijn geschiedenis. “Ieder mens moet een keer de balans van zijn leven opmaken. Dan kun je ervoor kiezen om dat in pijn en verdriet te doen, maar je kunt er ook voor kiezen om een positieve balans op te maken”, zegt hij. “Bij het teruglezen van mijn boek zie ik hoe de dingen op hun plaats vallen en hoe dankbaar ik eigenlijk mag zijn met alles wat mij overkomen is. Als ik niet geadopteerd was, had ik waarschijnlijk nooit kunnen studeren of reizen.”

Vertrouwen in God

Daarnaast hoopt Uittenbogaard dat lezers uit zijn boek vertrouwen halen voor de weg die God voor eenieder uitstippelt. Zelf heeft hij dat vertrouwen “absoluut” ervaren: “God heeft het ‘drama’ van mijn jongste jaren omgedraaid tot een situatie die me beter heeft gemaakt.”

https://www.kn.nl/donaties/

Ook ervaarde hij dat vertrouwen bij de geboorte van zijn kinderen: “Toen besefte ik dat ik geen hopeloos geval was. De liefde die je op dat moment voelt is zo overweldigend; die heeft mij genezen.”

Gratis kennismaken met KN?

Dit artikel is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad nr. 13.

Vrijblijvend kennismaken met KN? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan!

Een traditie van eeuwen tegenover de waan van de dag

In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.

Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.

Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.