De H. Mis wordt node gemist. Zelfs journalisten en politici begrijpen dat. Ze tonen begrip voor de praktiserende katholieken. Coronamaatregelen staan het publiek vieren van de eucharistie in de weg. Maar van links tot rechts heeft men begrip voor het onbegrip dat kerkgangers hebben voor het gegeven dat bezoek aan Appie, woonboulevard, tuincentrum en de markt toegestaan is, maar niet aan een kerk.

Grondrecht

Is hier sprake van inbreuk in een grondrecht? Niemand durft het als zodanig te benoemen. Een Duitse rechter (Bundesverfassungsgericht Karlsruhe) heeft het onlangs bevestigd. Het betrof – aldus de rechter – een inbreuk op het recht van vrijheid van godsdienstuitoefening, maar het was een terechte inbreuk. Aiai.

Grondrechten heten niet voor niets grondrechten. Ze heten zo omdat ze ook in uitzonderlijke omstandigheden van kracht blijven. Het is niet voor niets dat in ons land bijeenkomsten (tot 30 personen) nog altijd toegestaan zijn. Dat de kerkgenootschappen er zelf voor gekozen hebben ook dit niet toe te staan is een andere zaak.

Vitale sector?

Inmiddels klinken her en der geluiden van pastoors en kerkgangers of het niet een onsje meer mag zijn. De hogere regionen hoor je hier nauwelijks op ingaan. In Duitsland is de situatie anders. Daar is het Angela Merkel die aankondigt dat er voorlopig geen verruiming inzit, maar in kerkelijke kringen klinkt tamelijk breed het verzoek om verruiming, uiteraard met inachtneming van alle coronamaatregelen.

Vinden wij in Nederland onszelf geen vitale sector? In Oostenrijk gaan 15 mei cafés en restaurants weer open. Ook publieke missen zijn weer toegestaan. Oostenrijkse bisschoppen kregen steeds meer kritiek te verduren. Ze werden met name door jongeren uitgedaagd moediger te zijn. En er werd nadrukkelijk gevraagd om de sacramenten: “Wir brauchen die Sakramente!”

Vermoeiende discussies

Ik zou blij zijn met dergelijke kritiek. Na tientallen jaren vermoeiende discussies over het celibaat, priesterwijding voor vrouwen, homohuwelijk en niet te vergeten het afschuwelijke misbruikdossier, klinkt eindelijk nadrukkelijk de vraag naar de eucharistie, naar de sacramenten!

Ja, het is mooi dat meer Missen dan ooit het internet bereiken, en dat seculiere omroepen in deze coronatijd aandacht besteden aan het Urbi et Orbi. Tegelijk wordt steeds duidelijker dat de Kerk in deze crisis simpelweg irrelevant is. Online Missen, nou ja, het is tenminste iets. Maar thuis voor je tv of  iPad ben je geen deelnemer, maar toeschouwer. Je bent geneigd na de eerste lezing even een kopje koffie in te schenken.

Honger naar God

De Kerk is een geloofsgemeenschap. De daadwerkelijke fysieke aanwezigheid is geen bonus voor goede tijden, maar wezenlijk voor de geloofsbeleving en voor het vieren van de sacramenten. Om die reden doet het mij werkelijk goed als gelovigen nadrukkelijk naar sacramenten vragen.

Het is een oproep aan pastoors en bisschoppen om moedig en creatief te zijn als het gaat om terug te keren tot de normaliteit van het kerkelijk leven. En om voorlopig discussies over viri probati, vrouwelijke diakens, synodaliteit en meer van dit soort politiek correcte issues even te laten voor wat ze zijn. Het verlangen naar de sacramenten is een honger naar God. Het is dit verlangen dat de Kerk opbouwt.

Mgr. Rob Mutsaerts is hulpbisschop van ‘s-Hertogenbosch. Hij schrijft maandelijks een column voor KN.nl.