Een groep van tweehonderd jonge Belgen herkent zich niet in het slotdocument van de synodale consultatiefase in de bisdommen. Met name over zaken als het priestercelibaat en de rol van vrouwen in de Kerk willen ze een andere visie presenteren.

Het verschijnen van de interdiocesane Synodale Synthese heeft ons ertoe aangezet om deze brief te schrijven. Inderdaad, we hebben een verschil geconstateerd tussen enerzijds bepaalde stellingnames in de synthese, en anderzijds de realiteit waarin wij leven.

We hebben bovendien met enthousiasme gelezen dat er uitstekende dingen voortgevloeid zijn uit dit synodaal overleg, zoals de zorg die eruit klinkt om zich in te zetten voor de naaste, de nood die men aangeeft om gevormd te worden in geloof, of de wil om naar de ander toe te gaan, om te evangeliseren. We delen deze positieve punten van harte.

Groot lijden

We hebben ook de indruk in deze tekst de neerslag te lezen van een groot lijden, vanuit situaties van mensen die zich alleen voelen, stuurloos ten opzichte van de evoluties in onze samenleving, en een diepe kwaadheid ervaren ten aanzien van de Kerk en haar leer.

Niettemin trachten we dit lijden te begrijpen en erin mee te voelen. Het is zeker niet onze bedoeling om te oordelen. Maar wijzelf hebben het geluk als jongeren te leven in een heel andere kerkelijke realiteit van een levend, stimulerend geloof in onze dagelijkse werkelijkheid. Synodaliteit wordt reeds beleefd in onze gemeenschappen: we ervaren de complementariteit van de roepingen en het delen van verantwoordelijkheden.

Een andere stem

Daarom verlangen we een andere stem te laten klinken betreffende een aantal punten die in de synthese aan de orde zijn, punten die helemaal niet overeenkomen met wat we zelf beleven en die ons als jongeren ter harte gaan:

1. Jonge mensen hebben dorst naar het absolute. Dat voelen we rondom ons, in het bijzonder in het milieu van de niet-gelovigen en de studenten. Jonge christenen willen geen verwaterd of verdraaid geloof beleven. Wij verwachten van de Kerk dat ze ons het absolute voorhoudt, gebaseerd op de krachtige en volledige boodschap die Christus ons aanbiedt.

2. Jonge mensen hebben nood aan herders. We willen hier onze dankbaarheid herhalen voor de priesters die, als herders, ons leiden en ondersteunen. Wij hebben energie, maar wij hebben nood aan ervaring, aan de liefdevolle en vaderlijke blik die ons in onze initiatieven steunt en ons beschermt tegen onze onstuitbare ijver. We hebben hen nodig. Het probleem dat wij ondervinden is niet het klerikalisme, maar wel dat sommige herders op de vlucht gaan, en het ontbreken van ankerpunten, want een christen kan niet alleen onderscheiden.

Steunpilaren

3. Wij houden van de Kerk en haar onderricht, en van de Schrift, die de steunpilaren van ons geloof zijn. Het gebeurt wel eens dat we vragen stellen en dat we het niet eens zijn met de teksten of met de traditie, maar we proberen die te begrijpen vooraleer ze te bekritiseren. De kwestie van het priestercelibaat komt in verscheidene diocesane syntheses terug. Wij zijn van de overtuiging dat dit een schat is voor de Kerk, omdat het een van de bewijzen is voor het bestaan van God. De priester die (vrijwillig) zich de liefde van een echtgenote ontzegt, geeft zich helemaal aan de liefde van God. Immers, het is God – en Hij alleen – die het hart vervult.

Dat maakt het celibaat natuurlijk niet eenvoudig, en dus moeten we onze priesters blijven ondersteunen en voor hen bidden. Niettemin gaat het hier niet om een geloofsartikel, en daarom zullen we datgene aanvaarden wat de Kerk zal onderscheiden, want we verlangen geen leeg immobilisme.

4. We zijn echter meer bedroefd wanneer in de synodale syntheses de kwestie van de wijding van de vrouw aangebracht wordt. De heilige Johannes Paulus II heeft zich duidelijk uitgesproken over deze kwestie. Hij heeft uitgelegd dat de Kerk niet de mogelijkheid heeft om vrouwen te wijden, dat ze die nooit gehad heeft en dat deze werkelijkheid van toepassing is op alle katholieken van alle tijden. Dit in twijfel trekken betekent het leergezag van de Kerk in twijfel trekken (en bijgevolg ook de aanvaarding van de geloofswaarheden op de helling zetten). Dat lijkt ons iets heel gevaarlijks in een wereld waarin we toch al geen duidelijke ankerpunten hebben.

Rol van de vrouw

5. Het vorige punt brengt ook de kwestie van de rol van de vrouw in de Kerk aan de orde. Wij geloven sterk in de complementariteit van man en vrouw. Hier moet zeker nog veel werk gebeuren, want volgens ons zijn de rollen nog niet echt complementair in de Kerk. Maar we weigeren iedere vorm van gelijkwaardigheid in de rollen waarbij de vrouw “een man net zoals de andere mannen” zou worden.

Man en vrouw zijn verschillend, en dit verschil is een kans voor de Kerk. Elke christelijke antropologie leert ons dat. Vrouwelijkheid is een rijkdom. Ook begrijpen we de (hedendaagse en wereldse) logica van de macht niet, die in sommige commentaren van de synthese aanwezig is. De Kerk zou zich in de logica van dienstbaarheid moeten bevinden.

Pluraliteit

Er bestaat een pluraliteit om het geloof te beleven. Dat is een bijzonder goede zaak. De Kerk wordt daar universeler en dus katholieker door. We hopen dat deze brief helder een andere manier heeft gepresenteerd, die te weinig aanwezig was in de interdiocesane Belgische Synodale Synthese, een andere manier om de Kerk te beminnen en te dienen in dit land. Deze andere manier wordt door honderden jonge katholieke Belgen beleefd, en behoort dus tot de toekomst van de katholieke Kerk in ons land.

Dit is een ingekorte en vertaalde versie van de brief die gepubliceerd is op Cathobel, de website van de Franstalige Kerk in België. Deze brief is gericht aan de apostolische nuntius van België, de bisschoppen en alle Belgische christenen.

Jean Stemler en Astrid Sergent zijn jonge katholieken uit België. Hun initiatief is ruim tweehonderd keer ondertekend door jongeren uit verschillende bisdommen.

Reageren op dit artikel? Mail naar opinie@kn.nl.