Als we ons falen erkennen, kan uit de duisternis van de misbruikcrisis licht voortkomen.

“Werk je nog steeds voor die kwaadaardige organisatie?”, hoont iemand. “Waarom verdedig je de bisschoppen niet beter?”, moppert een ander.

Welkom in de wereld van de katholieke journalistiek. Dit zijn de vragen waarmee we geconfronteerd worden nu onze Kerk wordt geteisterd door een storm van beschuldigingen en veroordelingen van haar omgang met de misbruikgevallen.

Toch zijn de dagen waarop je als katholiek journalist de misbruikschandalen verslaat, vreemd genoeg, zowel heel goede als heel slechte dagen.

Goede dagen

Het zijn goede dagen omdat de katholieke journalistiek nu een echt belangrijke rol kan spelen; het is een manier om transparantie en verantwoordelijkheid te tonen.

Dit is een tijd van geloofwaardigheid, waarin de kennis en ervaringen van een katholieke journalist echt waarde hebben. Niet elke katholieke journalist is een expert op het gebied van kerkrecht of kerkpolitiek, maar katholieke journalisten kunnen context bieden, complexe gebeurtenissen begrijpelijk maken, historische gebeurtenissen in perspectief plaatsen en achtergrondinformatie geven.

Ons werk doen

Als het gaat om misbruikschandalen, weten we inmiddels waar we het over hebben. We weten dat de Kerk niet stil heeft gestaan sinds de laatste vloedgolf van krantenkoppen omdat we verslag hebben uitgebracht van wat er allemaal gedaan is. De Kerk in de VS is 4,4 miljard dollar armer en heel wat ervaring rijker, of dat zou zij tenminste moeten zijn, als het gaat om het reageren op klachten, het opleiden van vrijwilligers en het natrekken van seminaristen.

Met andere woorden, wanneer het om crises als deze draait, kunnen wij katholieke journalisten ons werk doen. We dienen de Kerk door het slechte nieuws niet weg te moffelen en het goede nieuws eveneens te tonen. We geven de Kerk een stem te midden van het kabaal van nieuwsflitsen.

Slechte dagen

Tegelijk zijn het ook slechte dagen. Het is een slechte tijd omdat katholieke lezers en leiders niet eensgezind zijn. Een verhaal of verklaring dat de goedkeuring van de één kan wegdragen, stuit een ander tegen de borst.

De splinter in het oog van de journalist is soms een verleidelijker doelwit dan de balk in het oog van de geestelijke. Klagen over ‘slachtoffer van journalisten worden’ is gemakkelijker dan met slachtoffers in gesprek gaan. En de geloofwaardigheid van een katholiek dagblad of tijdschrift lijdt schade wanneer iemand besluit dat geen nieuws goed nieuws is, in een egoïstische poging om ‘de gelovigen niet te belasten’.

Houdt het ooit op?

En hoewel sommigen aanstoot nemen aan de katholiek die over katholieke schandalen schrijft, beschuldigen anderen hem ervan mee te doen aan doofpotten omdat hij niet elk gerucht op sociale media verslaat.

Maar vooral zijn dit slechte dagen omdat dit alweer met onze Kerk gebeurt. Katholieke journalisten delen ieders gevoel dat dit nooit op zal houden – de afgrijselijke details, de ontrouw van priesters, diakens en pastoraal werkers, en het falen van sommige leiders die niet op een goede manier kunnen reageren. Deze schandalen bezorgen het meeste leed aan diegenen die de Kerk toegewijd zijn: parochiebestuurders, vrijwilligers, en, ja, journalisten.

Verlies van vertrouwen

Voor een journalist die zijn carrière lang, of toch minstens een deel daarvan, voor de Kerk heeft gewerkt, is het gevoel van verraad en verlies van vertrouwen overweldigend. Daarom is de zaak van aartsbisschop McCarrick ook zo rampzalig.

We dachten dat hij een stem van hervorming en bescherming liet horen. In plaats daarvan bespeelde hij ons allemaal. Zijn verraad doet ons iedereen in twijfel trekken. Dit is de echte schade van de misbruikcrisis in de Kerk: we weten niet of we priesters, bisschoppen of zelfs de paus nog kunnen vertrouwen.

De uitdaging aannemen

In een recent interview zei kardinaal Tagle: “Als we naar de Schrift kijken, zien we dat de theologische deugd van de hoop juist in de vreselijkste tijden opbloeit.”

Een bisschop noemde de schandalen “een zware genade”. Maar het is in deze duisternis dat we ons tot de Heer wenden. We zouden ons niet onder deze zware last uit mogen wurmen. Mijn priester noemde de schandalen “een geschenk”. Hij bedoelde dat we als Kerk opgeroepen worden ons falen op het gebied van kuisheid en trouw en ons gebroken vertrouwen te erkennen. We worden opgeroepen op te houden dit te zien als een ideologische knots om tegenstanders mee te slaan, en dit te gaan zien als een gewonde familie die genezen moet worden.

De Kerk heeft veel moeilijke tijden doorstaan. Na de corruptie van de Renaissance kwamen enkele van onze grootste heiligen. Na de vervolgingen van de Franse Revolutie schoot het aantal roepingen de hoogte in. God wil en kan zijn Kerk niet in de steek laten. Het is tijd dat we de uitdaging aannemen. Dat geldt ook voor de katholieke pers.

Greg Erlandson is hoofdredacteur van Catholic News Service.