Een levenswerk. Zo mag museum ’t Zonnelied zeker genoemd worden. Het is het levenswerk van Diny Franssen-Wijnhoven (85) en haar overleden man Martien. Al hun liefde en toewijding zit erin. Maar nu is het tijd voor overdracht. Vooral broeder- of zustercongregaties mogen zich melden.
Wie museum ’t Zonnelied binnenstapt, wordt eerst en vooral overweldigd. De hoeveelheid religieuze voorwerpen die te zien is in het particuliere museum aan de rand van het Noord-Limburgse dorpje Wanssum is gigantisch.
Heiligenbeelden, wijwatervaatjes, kruizen, kelken, boeken, kazuifels. Alles in groten getale en zichtbaar met veel zorg tentoongesteld en verzorgd. Niet per se kunstschatten, maar volksdevotie. Kleine getuigenissen van het ooit zo Rijke Roomse Leven in zuidelijk Nederland.
“Eigenlijk is het als vanzelf begonnen”, vertelt Diny terwijl ze rustig langs alle spullen loopt. “Als er iemand doodging en het huis werd leeggehaald, bleven er altijd spullen achter. Daar zorgden wij dan voor. We hadden ook veel heerooms en ‘tante zusters’ in de familie van wie de spullen hier beland zijn.”
Steeds pakt Diny een beeldje vast of wijst ze een schilderij aan. Hoe klein ook, bij ieder voorwerp hoort een verhaal. “In de loop der jaren kwamen steeds meer kloosters en kerken spullen brengen. Er woedde een soort tweede beeldenstorm in die tijd. Er moest veel weg. Zo veel mensen hebben dit allemaal aan ons toevertrouwd.”
Een collectie van 450 engeltjes, gebracht door een kloosterzuster. De pij van een bevriende pater. Een schrijven van paus Franciscus, als reactie op een dankbrief van Diny en Martien, met zorg ingelijst.
Op de vraag wat haar dierbaarste museumstuk is, loopt ze naar een grote fotocollage. Het zijn de communiefoto’s van haar twaalf kleinkinderen.
Het verzamelen begon in 1969, toen nog in de woning van Diny en Martien (door Diny steevast ‘Kelleke’ genoemd) in Venray. In een volgend huis stond de collectie in de kelder. In 1998 verhuisde het stel naar Wanssum, waar Diny ook geboren werd. Ze kochten een voormalig tegelbedrijf.
De bijbehorende grote loods van tien bij twintig meter werd museum, hun Zonnelied. “Mien Kelleke en ik waren vaak samen in het museum. Hij bouwde dingen, ik richtte in. We waren een goed team en kwamen er helemaal tot rust.”
Bijna zestig jaar getrouwd was het stel, tot Martien in 2022 overleed. Nu woont Diny alleen in het grote huis (ook nog eens acht bij twintig meter) met veel grond eromheen.
“Altijd was ons museum iets fijns, maar nu is het een kruis geworden.”
Tweet dit!
Maar het wordt haar teveel, zo geeft ze ook zelf toe. Eigenlijk wil ze graag kleiner gaan wonen. “Het is mijn opdracht om het hier netjes te houden, maar dat valt niet mee.”
Ze wijst op een ooit wit communiejurkje, waar een vervelende steenmarter overheen geplast heeft. “Altijd was ons museum iets fijns, maar nu is het een kruis geworden.”
Diny weet precies wat ze wil met ’t Zonnelied. Het moet blijven op de plek waar het is, in Wanssum. “Het is af en het is hier thuis”, zo meldt ze stellig.
Ze hoopt dat een kleine groep broeders of zusters het woonhuis mét het museum wil kopen of huren. “Dat zou het mooiste zijn. Die zijn met meer en kunnen hier dus samen wonen en met elkaar voor het museum zorgen. Daar bid ik voor.”
Dochter Margo (54) en zoon Peter (51), twee van de vijf kinderen van Diny en Martien, luisteren geduldig naar de wens van hun moeder. Ze hebben alle begrip voor haar. “Natuurlijk willen wij graag aan haar wens voldoen, maar dit zal niet makkelijk zijn”, stelt Margo.
Peter: “We staan open voor alle creatieve ideeën die enigszins uitvoerbaar zijn. Er is van alles mogelijk en wij denken graag mee.” Broer en zus zijn eensgezind: “Er moet een oplossing komen die ervoor zorgt dat ons mam het museum los kan laten. Haar gemoedsrust, daar gaat het ons om.”
Diny en Martien waren samen diepgelovig. Hun museum is vernoemd naar de Zonneliedkerk in de Venrayse wijk het Brukske, die in de jaren zeventig van de vorige eeuw werd gebouwd door de franciscanen.
“Daar hebben wij nog bij geholpen”, mijmert Diny. Nu gaat ze om de week met haar zoon Peter mee naar de kerk in Swolgen. De andere week kijkt ze via de televisie naar de Mis in Venray.
De kerk in Wanssum sluit binnenkort de deuren. Het wordt een gemeenschapshuis. Of daar een plekje is voor ’t Zonnelied? Diny ziet het nog niet gebeuren. “Er moet op deze plek voor gezorgd worden.” Daar bidt ze voor. “Maar”, zo bekent ze eerlijk, “sinds mien Kelleke er niet meer is, vind ik bidden moeilijk.”
Toch blijft Diny vertrouwen houden. Vertrouwen in een mooie oplossing voor ’t Zonnelied, het levenswerk van zichzelf en haar Kelleke.
Interesse in of ideeën voor museum ’t Zonnelied? Neem contact op met Peter Franssen via phgfranssen@gmail.com of 06-13100464.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
