Passerende pelgrims zijn dagelijkse kost in het Spaanse plaatsje Villamayor de Monjardín: dat ligt namelijk pal aan de camino, de bedevaartroute naar Santiago de Compostella. Vooral in de zomer is het druk, maar de dorpsbewoners zien de pelgrims graag komen.

De 69-jarige Lukas woont zijn hele leven al in de provincie Navarra. Doordeweeks woont hij in de plaats Luquin, in de weekenden is hij te vinden in het dorp Villamayor de Monjardín. Dit dorp met honderdtwintig inwoners staat bekend om de langskomende pelgrims. Met name in de zomermaanden zijn de herbergen helemaal volgeboekt.

Nooit overlast

In de plaatselijke bar vertelt Lukas wat hij van de langskomende pelgrims vindt. Op tafel ligt zijn telefoon met de vertaalapp geopend, voor het geval dat. Ook heeft hij een Spaans boek bij zich over de pelgrimsroute. “We hebben in het dorp drie herbergen, een bar en een winkeltje. Deze kunnen bestaan door de inkomsten van de pelgrims. Zolang ik mij kan herinneren, lopen er al pelgrims door het dorp.”

Ondanks de drukte ervaart Lukas nooit overlast. “Ze zijn vaak moe van het lopen en komen graag tot rust. Alhoewel sommigen ook willen genieten van een drankje in de bar. Af en toe vraagt er iemand waar ze kunnen eten of slapen, maar dat is het dan ook. Parkeerplekken vinden is soms wel lastig. Het is een klein dorp, dus dat past niet altijd.”

Hard werken

Schuin tegenover de Iglesia de San Andrés Apóstol, de plaatselijke kerk, is de Albergue Villamayor de Monjardín te vinden, een van de drie herbergen die het dorp telt. De zaak wordt gerund door Javier Bacaicoa en zijn vrouw.

“Superleuk” vindt hij het om pelgrims van onderdak te kunnen voorzien. Hij ziet ze niet als inkomstenbron, maar juist als een mogelijkheid om nieuwe mensen en culturen te leren kennen. Wel is het hard werken: in het hoogseizoen zijn ze elke dag van de week open en heeft het stel weinig rust. “Je moet het wel leuk vinden, anders houd je het niet vol.”

‘Goed contact’

Op de vraag of hij zelf de camino zou willen lopen, steekt Bacaicoa grappend zijn middelvinger op. Zijn herberg is de enige in het dorp met een Spaanse eigenaar. Ook is hij niet religieus en spreekt hij weinig Engels. De andere herbergeigenaren zijn van buitenlandse komaf en hebben daarbij een christelijk motief.

Genoeg reden tot concurrentie, maar Bacaicoa ervaart dit niet zo: “We hebben onderling goed contact.” Hij vertelt: “Alle drie zitten we regelmatig vol en sturen we pelgrims naar elkaar door.”

Volgens Lukas vinden de meeste inwoners het geen probleem dat er twee buitenlandse herbergen zijn en veel buitenlanders dagelijks door het dorp komen. Hij legt uit dat de meeste mensen in een andere plaats werken, omdat er in het dorp niet veel werkgelegenheid is.

Soberheid

Germán Martinez is als priester sinds 2014 verbonden aan de parochie van Villamayor de Monjardín, aanvankelijk samen met nog acht aangrenzende parochies. Inmiddels is dit aantal flink uitgebreid: “Op dit moment zijn het er drieënzestig; ik denk dat ik de meeste parochies heb in Spanje”, vertelt hij trots.

Naast het contact met de parochianen komt Martinez zo nu en dan ook in aanraking met pelgrims die bij hem langskomen en hem inspireren. “Ik herinner mij een jongen uit Madrid die veel indruk op mij heeft gemaakt. Hij had zijn leven goed op orde: een goede baan, financiële zekerheid en fijne vriendschappen. Maar hij besloot om meer tijd aan God te wijden, om zo richting te geven aan zijn leven. Hij had God altijd in gedachten, maar diende Hem niet”, vertelt de priester.

“Tijdens het lopen van de camino ontdekte hij de kracht van het gebed en ontmoette hij God. Door de soberheid kwam hij bij de vreugde van het christenzijn.”

Elk pad uniek

Als priester begeleidt hij pelgrims die daarom vragen. “Ik bied een luisterend oor aan, ze kunnen de Mis bijwonen en indien nodig kunnen ze bij mij terecht om te biechten.”

Volgens Martinez is het niet zo belangrijk hoe je de camino begint, maar juist hoe je de route eindigt. “Ik denk dat de doelen van de pelgrims hetzelfde blijven, zowel voor katholieken als voor niet-religieuze mensen, hoewel het pad voor elke pelgrim uniek is. Ik denk dat de mens innerlijk niet veel is veranderd. Ook al zullen er periodes van meer of minder spirituele motivaties zijn: we blijven uiteindelijk allemaal op zoek naar zingeving.”