De dienstplicht willen opleggen aan vrouwen is niet nodig, is onpraktisch en getuigt bovenal van een raar beeld van de gelijkwaardigheid van man en vrouw.

Vrouwen en kinderen eerst! – het is een bekende kreet in tijden van nood. Dan wordt niet bedoeld: laat de vrouwen en kinderen voorop gaan in de strijd! Of: laat vrouwen en kinderen de grootste risico’s nemen! Nee, dan gaat het er om dat vrouwen en kinderen in bescherming worden genomen. Vrouwen en kinderen mogen als eerste het zinkende schip verlaten: zo ‘heurt’ dat.

Onlangs debatteerde de Tweede Kamer over een wetsvoorstel om de dienstplicht ook te laten gelden voor vrouwen. Het zal niemand verrassen dat de SGP zich tijdens dat debat kritisch opstelde. Niet alleen zetten wij vraagtekens bij de noodzaak en het nut van deze ‘brede’ dienstplicht, maar ook bij de onderliggende gelijkheidsopvatting over mannen en vrouwen.

Noodzaak?

Allereerst de vraag naar de noodzaak van dit voorstel. Die is ver te zoeken, iets wat de regering zelf nota bene toegeeft. Zo schrijft de minister dat het de vraag is “of Defensie behoefte heeft aan en ooit toegerust kan zijn op het oproepen van grote bevolkingsgroepen”.

Ook schrijft het kabinet dat reactivering van de dienstplicht slechts aan de orde is in de uitzonderlijke situatie van een “wezenlijke, naar verwachting langdurige, territoriale dreiging” waar er ook de “politieke wil” bestaat om veel tijd en geld beschikbaar te stellen. Anders gezegd: wij zien het ook niet een-twee-drie voor ons dat het nodig is.

Het wetsvoorstel heeft dus een hoog hypothetisch gehalte.

Praktisch nut?

Ten tweede. De SGP ziet het praktische nut niet zo in van datgene wat het voorstel beoogt. In Noorwegen, het enige land in Europa en in de NAVO dat ook vrouwen een dienstplicht oplegt, werd verwacht dat dit het leger een ‘menselijker karakter’ zou geven. Maar daar kunnen mannen ook voor zorgen.

Bovendien heb ik niet de indruk dat ons leger nu een ‘onmenselijk karakter’ heeft.

Overigens ziet de SGP ook haken en ogen wat betreft de praktische uitvoerbaarheid van het wetsvoorstel. Zo lenen legeronderdelen zoals de onderzeedienst of speciale eenheden zich niet of veel minder voor actieve betrokkenheid van vrouwen. Bovendien moet de situatie voorkomen worden dat beide ouders worden opgeroepen.

Een Noorse feministe

Maar als getwijfeld wordt aan de noodzaak, en als ook het nut ervan niet duidelijk is, waarom dan tóch zo’n wet? Nu komen we bij de kern. De SGP valt met name over de onderliggende gelijkheidsopvatting bij dit wetsvoorstel. Ja, man en vrouw zijn gelijk. Maar gelijkheid, of gelijkwaardigheid, betekent niet dat vrouwen en mannen precies hetzelfde zijn of dezelfde dingen doen. Tegenwoordig moet je oppassen als je dit zegt, maar het is wél zo.

In dit verband is het wel aardig wat een Noorse feministe hierover schreef: “vrouwen dragen nog altijd de zwaarste last als het gaat om zorg voor gezinnen, zieken en ouderen. Hun inspanningen op dit gebied zijn veelvuldig en van grote sociale waarde”. Als vrouwen dan ook nog verplicht worden de landsverdediging op zich te nemen, worden vrouwen dan juist niet extra zwaar belast?

Volkomen onbegrip

Wat mij betreft, zit de crux hem in het niet hetzelfde zijn. Het benoemen van enig onderscheid tussen mannen en vrouwen lijkt inmiddels een groot taboe. Mijn opmerking tijdens het debat over “mannen en vrouwen eerst” – wel zo hoffelijk – leidde direct tot gedrang bij de interruptiemicrofoon. Of ik het gelijkheidsbeginsel uit artikel 1 van de Grondwet overboord zette? Of ik vrouwen het ‘recht’ van de dienstplicht misgunde? Kortom, er ontstond een mix van volkomen onbegrip en grote verontwaardiging.

Ik verzet me krachtig tegen dit soort modieuze en bedrieglijke beeldvorming. Er bestaat simpelweg niet zoiets als ‘genderneutraliteit’. De Duitse sociologe en schrijfster Gabriele Kuby waarschuwt, ook in deze krant, terecht voor de invloedrijke genderideologie, die van de daken schreeuwt dat het biologische geslacht van de mens als man en vrouw geen betekenis heeft voor zijn identiteit. Dat ‘sociale constructen’ als sekse, het gezin of de traditie moeten worden uitgebannen. Alsof de werkelijkheid zich uit laat bannen!

Wat dan wel?

Terug naar de wet over de ‘vrouwendienstplicht’. Wat wil de SGP dan wel? Dat is eigenlijk heel eenvoudig: laat het aan de vrouwen zelf over. Een vrouw die graag in dienst wil, leggen wij geen strobreed in de weg. En als een vrouw dat niet wil, óók prima.

Bovendien is de SGP voor een maatschappelijke diensttijd of dienstplicht voor iedereen. En het mooie is: daar vinden wij dit kabinet, getuige het regeerakkoord, volledig aan onze zijde! Dan kunnen jongens en meiden tenminste zelf kiezen voor vrijwilligerswerk in een ziekenhuis, in een buurtcentrum… of toch maar in het leger.

Roelof Bisschop is Tweede Kamerlid voor de SGP.