Na het zoveelste voornemen van de overheid zich te bemoeien met het dagelijks leven van gewone gezinnen, is het genoeg geweest.
Zaterdagmiddag, 13 mei 2000, Enschede. Een prille lentegloed drapeert zich over de stad en annonceert aanstaande zomerse zwoelte. De polis ademt gemoedsrust. Totdat, even na tweeën, een brandje van niks overslaat naar de opslagplaats van SE Fireworks.
Een ramp wordt onvermijdelijk. Aanvankelijk blijft het bij een batterij akelige knallen. Rookpluimen schieten zwalpend door het zwerk, lichtflitsen contrasteren beloken met helder zonlicht. Vuurwerk overdag? Vreemd!
Mensen stromen toe. En dan, als een donderslag bij wazige hemel: twee opeenvolgende explosies; de laatste 6 keer krachtiger dan de eerste. De chaos is compleet. Wanneer het stof optrekt, voelt niks meer echt aan, lijken ogen te bedriegen: een volledige woonwijk weggeblazen, geen huis staat nog recht, geen venster is nog heel…
Danny De Vries, medewerker van RTV Oost, heeft alles op film vastgelegd, met commentaar van een toeschouwer.
Buiten beeld en nog hoorbaar onder de indruk duidt de ooggetuige het gruwelijke inferno. In de 66 seconden die de eerste van de tweede explosie scheiden, laat hij zich de woorden ontvallen: En dan denk je … je hebt het gehad, waarna het ergste ‘bombardement’ in alle hevigheid losbarst.
De hel! Die verschrikkelijke beelden staan nog steeds op mijn netvlies gebrand; net zoals die woorden nog steeds glashelder galmen in m’n oren! En dan denk je … je hebt het gehad. Mager zinnetje, evenwel sterk genoeg om als ouverture van een splijtend drama overeind te blijven.
U denkt dat het niet erger kan? U dwaalt. Het ergste moet nog komen! En niet alleen op 13 mei 2000, in Enschede.
Overdrachtelijk, immers, kan de catastrofe metafoor of zinnebeeld worden voor de sociale benauwdheid die tradities én samenleving in hun kwintessens bedreigt.
Het begint met rookpluimen en wat goedaardig geknal. Mensen komen kijken, zijn nieuwsgierig, bedacht op – of zuchtig naar – recreatie en verpozing. “Er gebeurt nog eens wat!” Totdat de bom zo hevig barst dat zelfs wederopbouw geen optie meer is… Zo geschiedde toch ook met de gender-dolheid?
Het begon met rookpluimen: hier en daar wat gemeier over discriminatie (genderisme), vervolgens het mediageknal: elke sitcom of hangserie (soap) kreeg zijn transseksueel (genderdysforie). En dan denk je … je hebt het gehad. Maar dan pas komt de verwoestende detonatie: luchtigheid wordt plicht!
In België wil men nu ongerepte vaders aan de vaat of met stoffer en blik de ‘leefkuil’ indrijven. Verplicht vaderschapsverlof heet dat!
Sensibilisering wordt gebod, van bovenaf gestuurd en geschraagd door een baardeloos middenveld. Vrouwen die er niet meer in slagen vrouw te zijn, verdragen geen mannen meer die man willen zijn. Althans volgens oproerkraaiers in de media!
In de dagelijkse realiteit gaat het er minzamer aan toe! En net dát is een doorn in het oog van een ‘feminisme op z’n retour’, dat vlijtig de horizon afspeurt naar nieuwe gewichtigheid. Met een ‘wie-niet-horen-wil-moet-voelen’-strategie dwingen ze een wankele overheid zonder visie tot actie … Het scheelt haast niks meer of de parlementairen staan in onze woonkamers. En dan ontploft de bom! Want wij maken zelf wel uit wie de schort en wie het ketelpak draagt?
De ‘privacy’ van de boef behoedt hem vaker dan nodig voor de vroegtijdige kennismaking met het interieur van de gribus, terwijl een normaal gezin diezelfde ‘privacy’ ziet verdampen op de opgepookte vuren van de maakbaarheid… Wel, dames en heren politici, we hebben het gehad!
Gezinnen mogen dan al platbelast worden – voor hoelang nog? – maar handen af van de alledaagse schikkingen tussen man en vrouw! Daar heeft een overheid zich niet mee in te laten!
Zo het ideetje van ex-premier Di Rupo (PS) straks steun vindt, komt er eerlang een “burgerconventie” die de waarden van onze samenleving “democratisch” moet fixeren (Sic?). – Als ze “democratisch” God maar niet dood verklaren! – Onderin die doos van Pandora rest er enkel de hoop dat het honderdtal lukraak gekozen ‘bollebozen’ het vernietigende vuurwerk maar niet ontsteekt. Het vertrouwen is evenwel niet bijster groot, want dan denk je, je hebt het gehad…
Dirk Smulders is leraar Geschiedenis en Nederlands aan de Sint-Ignatiusschool te Maleisen (Overijse)
