Tijdens het angelusgebed van 14 juli legde paus Franciscus uit waarom Jezus zijn leerlingen nooit alleen op pad stuurt.

Het evangelie vertelt ons over Jezus die zijn leerlingen samen op weg stuurt (vgl. Mc. 6, 7-13). Hij zendt hen “twee aan twee” op missie en geeft hun één belangrijk advies: alleen het hoognodige meenemen. Laten we even stilstaan bij dit beeld: de leerlingen worden samen op pad gestuurd met enkel het hoognodige.

Het evangelie wordt niet in je eentje verkondigd, nee: het wordt samen verkondigd, als gemeenschap. Daarom is het belangrijk om te weten hoe je sober moet leven, als het gaat om het gebruiken en delen van materiële zaken, vaardigheden en gaven, en dit te doen zonder het overbodige.

Waarom? Om vrij te zijn: het overbodige maakt je tot slaaf. En ook om ervoor te zorgen dat iedereen heeft wat hij of zij nodig heeft om waardig te kunnen leven en actief bij te dragen aan de missie; en vervolgens om nuchter te zijn in je denken en in je voelen, vooroordelen los te laten die als nutteloze bagage je weg verzwaren en belemmeren, en in plaats daarvan de voorkeur te geven aan de ontmoeting en aan luisteren. Om zo je getuigenis effectiever te maken.

Wat gebeurt er in onze families of gemeenschappen als we het doen met wat nodig is? Als we met weinig middelen, met Gods hulp, erin slagen om samen te komen en het met elkaar te doen, door te delen wat er is, allemaal iets op te geven en elkaar te steunen (vgl. Hand. 4,32-35)?

Alleen dit feit al op zichzelf is een missionaire verkondiging, omdat het de schoonheid van Jezus’ boodschap belichaamt in de concreetheid van het leven. Een gezin of een gemeenschap die op deze manier leeft, schept in feite een omgeving die rijk is aan liefde, waarbinnen het gemakkelijker is om open te staan voor het geloof en de boodschap van het evangelie, en van waaruit men beter en met meer rust op weg gaat.

Als daarentegen iedereen zijn eigen weg gaat, als alleen materiële zaken tellen – die nooit genoeg zijn – als we niet naar elkaar luisteren, als individualisme en afgunst de boventoon voeren, dan wordt de lucht zwaar, het leven moeilijk en worden ontmoetingen eerder een gelegenheid voor rusteloosheid, verdriet en ontmoediging dan voor vreugde (vgl. Mt. 19,22).

Gemeenschap, onderlinge harmonie en soberheid zijn belangrijke waarden voor ons christelijk leven, onmisbare waarden voor een missionaire Kerk, op alle niveaus. We mogen ons dus afvragen: voel ik de drang om het evangelie te verkondigen, om waar ik woon de vreugde en het licht te brengen die voortkomen uit een ontmoeting met de Heer?

En zet ik me daarom in om samen met anderen te wandelen, ideeën en vaardigheden met hen te delen, met een open geest en een grootmoedig hart? En tot slot: weet ik hoe ik sober moet leven, met aandacht voor de noden van mijn broeders en zusters?

Moge Maria ons helpen om ware missionaire leerlingen te zijn, in gemeenschap, in harmonie met elkaar en in een sobere levensstijl. (Vertaling Susanne Kurstjens)