Al voor zijn ziekenhuisopname op 14 februari schreef paus Franciscus zijn boodschap voor de Veertigdagentijd van dit jaar. Daarin roept hij op met liefde en geduld naar elkaar te luisteren.

“Met het boeteteken van as op ons hoofd beginnen we in geloof en hoop aan de jaarlijkse pelgrimstocht van de heilige Veertigdagentijd. De Kerk, moeder en leermeester, nodigt ons uit om ons hart voor te bereiden en ons open te stellen voor Gods genade, zodat we met grote vreugde de paastriomf van Christus de Heer over zonde en dood kunnen vieren. Jezus Christus, gestorven en verrezen, is het centrum van ons geloof en de waarborg van onze hoop op de grote belofte van de Vader: eeuwig leven.

Ik wil enkele overdenkingen meegeven over wat het betekent om samen op weg te gaan in hoop. Het motto van dit Heilig Jaar, ‘Pelgrims van hoop’, doet denken aan de lange reis van het volk Israël naar het Beloofde Land, waarover wordt verteld in het boek Exodus: de moeilijke reis van slavernij naar vrijheid.

Oproep tot bekering

En we kunnen niet aan de Bijbelse exodus denken zonder ook te denken aan al die broeders en zusters die vandaag de dag situaties van ellende en geweld ontvluchten en op zoek gaan naar een beter leven voor zichzelf en hun geliefden.

Hier ontstaat een eerste oproep tot bekering, want we zijn allemaal pelgrims in het leven, maar ieder van ons kan zich afvragen: hoe laat ik me uitdagen door deze toestand? Het zou een goede oefening voor de vastentijd zijn om onszelf te confronteren met de concrete realiteit van een migrant en die op ons te laten inwerken, om zo te ontdekken hoe God ons vraagt betere reizigers te worden naar het huis van de Vader.

Laten we deze reis samen maken. Samen op weg gaan, synodaal zijn, dat is de roeping van de Kerk. De Heilige Geest spoort ons aan om naar God en naar onze broeders en zusters te gaan, en ons nooit in onszelf op te sluiten.

Samen op weg gaan betekent zij aan zij wandelen, zonder de ander te vertrappen of te overstemmen, zonder afgunst te voelen, zonder iemand achter te laten of buiten te sluiten. Laten we in dezelfde richting gaan, naar hetzelfde doel, en met liefde en geduld naar elkaar luisteren.

Laten we deze reis ook samen maken in de hoop op een belofte. Jezus, onze liefde en onze hoop, is opgestaan en leeft en heerst op glorieuze wijze. De dood is veranderd in overwinning en hierin ligt het geloof en de grote hoop van christenen: in de opstanding van Christus!

Anker van de ziel

Hier is de derde oproep tot bekering: die van hoop, van vertrouwen in God en in zijn grote belofte, het eeuwig leven. We moeten onszelf afvragen: ben ik ervan overtuigd dat God mijn zonden vergeeft? Of doe ik alsof ik mezelf kan redden? Streef ik naar verlossing en roep ik Gods hulp in om die te ontvangen?

Dankzij Gods liefde in Jezus Christus worden we bewaard in de hoop die niet teleurstelt. De hoop is het “anker van de ziel”. Daarin bidt de Kerk dat “alle mensen gered worden” (1 Tim. 2,4) en wacht zij op de glorie van de hemel, verenigd met Christus.” (Vertaling: Susanne Kurstjens)