Het Nederlandse gezin Nederpelt is per boot naar Dublin gegaan voor de Wereldgezinsdagen. Inmiddels is de terugreis begonnen.
We leggen de laatste vijf mijl naar Falmouth op de motor af, nadat we een etmaal achter elkaar doorgegaan zijn. We zijn het erover eens dat deze etappe de spannendste – soms zelfs enge – en meest gezegende zeiltocht was die we ooit maakten. De golfjes hier zijn miniem en lieflijk, vergeleken met de machtige golven op die we op de Keltische Zee tegenkwamen. We prijzen ons gelukkig dat we wind en stroom grotendeels mee hebben gehad. En het is duidelijk dat de warme augustusmaand nu voorbij is… drie dikke truien onder je regenpak waren niet overbodig.
Van al etappes had deze het meest het karakter van een gezinsreis. Er kwamen veel persoonlijke kwaliteiten en angsten naar boven. Ieder heeft ’s nachts, soms vechtend tegen de slaap, achter het roer gezeten. We hebben namelijk nog steeds geen autopilot op de kop kunnen tikken. Als het goed is ligt er eentje klaar in Falmouth…! Eindelijk.
Tijdens een zeiltocht kijk je regelmatig achterom. Dit keer lag zoon uitgeput in de kuip op de bank en ik was geconcentreerd aan het sturen. Bij voordewindse koersen moet je heel goed opletten. De zeilen staan wijd open, als een vlinder met gespreide vleugels. Als ik te veel uit koers ga, en dat is met deze hoge onregelmatige golven gemakkelijk gedaan, dan krijgen we een gijp. Het grootzeil klapt dan met een enorme snelheid van helemaal links naar helemaal rechts. Wind mee betekent dus hoofdjes laag houden. Je wil geen klap van die giek!
Opeens hoor ik geronk. Ik kijk achterom en zie een kolossaal schip op ons afkomen. Theo, die net is gaan slapen, hoort mijn hulpgeroep en schiet naar buiten. Hopla, de andere kant op, weg van dat schip. Met een fluitende klap slaat de giek over ons heen de andere kant op. Een gijp dus. Motor aan, aan de kant en gauw! Waarschijnlijk heeft de stuurman ons gezien, want hij vaart met een boogje om ons heen.
In de nacht bid ik onophoudelijk. Hier kan ik me heel gemakkelijk concentreren en de woorden als het ware met mijn hart te laten weerklinken. Als ik omhoog kijk, zie ik een lucht bezaaid met sterren. Op deze zee lijken hemel en water in elkaar over te gaan. Je gebed wordt gemakkelijk een grote lofzang, en ik roep de engelen aan en bid voor mijn familie en vrienden.
Het bidden gaat over in een vervulde stilte. Maria Stella Maris, Sterre der Zee, lijkt me haast voelbaar dichtbij. En nog steeds die enorme donkere golven in de nacht, die als beweeglijke heuvels het landschap vormen.
Theo wordt wakker en komt naar buiten om het roer over te nemen. We zijn al bijna bij Lands End! Het is pas drie uur in de nacht, en dat is vijf uur eerder dan onze berekeningen. We gingen dan ook met een snelheid van zes à zeven knopen, in plaats van de verwachte gemiddelde vijf.
Als we bezig zijn de kaap te ronden, moet de fokkeboom eruit, want we moeten nu halve wind varen. Maar Theo krijgt hem niet los. We proberen van alles, maar niets helpt. De paniek begint te stijgen; als we die boom niet los krijgen, gaat uiteindelijk de fok eraan. Ik ga nu van schrik tegen de wind in varen, per ongeluk. Ineens krijgt Theo de boom los! Nu gauw de fok aantrekken. Maar die blijkt helemaal om de stag gewikkeld. Weer schreeuwen – dochter komt meteen helpen. Ja, hij zit los! Trekken aan die fokkeschoot, snel! En ja, daar zeilen we weer vredig.
Theo gaat uitgeput naar bed. Ik maak onze zoon wakker om het roer even over te nemen. De zee wordt steeds kalmer. We hebben Lands End gerond! Ik ga eventjes liggen, maar val in slaap. De kinderen zeilen nu voor het eerst samen, zonder ouders. Ze doen het heel erg goed en zijn trots dat ze deze verantwoordelijkheid aankunnen.
Op naar de haven, waar we nu bijna zijn. En ik heb geluk, om zeven uur ’s avonds is er een Mis in de kerk van Maria, Onbevlekt Ontvangen in Falmouth. Daar ga ik heen om de Heer te danken, en te bidden voor de benedictinessen in Nederland met wie wij als echtpaar en gezin verbonden zijn. Wat hebben we een voorspoedige reis gehad! Ruim 140 mijl in 24 uur, het is onze snelste zeiltocht ooit.
> Lees hier de eerdere blogs van Christane Nederpelt.
> KN sprak met Christane Nederpelt over de bijzondere reis die zij met haar gezin onderneemt. Lees het interview via KN Digitaal.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
