Het Nederlandse gezin Nederpelt is per boot onderweg naar Dublin voor de Wereldgezinsdagen. Christane Nederpelt blogt over hun belevenissen.
Windkracht 5 tot 6 geeft behoorlijk hoge golven. Je kunt je in de zeilboot moeilijk verplaatsen, als je bijvoorbeeld naar de wc moet, doe je er vijf minuten over om erheen te waggelen en kruipen. Het is noodzakelijk je steeds vast te houden, anders wordt je naar de andere kant van de boot geslingerd.
De reis van Padstow naar de haven van Milford zitten of liggen we allemaal buiten in de kuip. Het zonnetje schijnt gelukkig uitbundig, zodat het zelfs in deze harde wind aangenaam is. Van tevoren hadden we al wat anti-zeeziektepilletjes genomen.
Onze vriendelijke Engelse buurman Andrew, die ons heeft geholpen de motor te repareren en met ons samen op zou zeilen – hij kent deze wateren immers op zijn duimpje – laat het afweten. Hij vindt het niet verstandig om met deze wind op zee te gaan. Maar we zien andere zeilboten vertrekken… en we moeten op tijd in Ierland zijn.
Onze twijfels overwinnend zetten we de stap, maar de pilletjes helpen weinig. Het ontbijt van onze dochter ligt weldra in de emmer, die we meteen in zee omspoelen.
Tijdens de reis zijn we voornamelijk stil. We doen niet veel meer dan kijken naar de beweeglijke zee, onze gedachten laten stromen en veel tientjes van de rozenkrans bidden. We voelen ons allemaal wat ziekjes, behalve Theo, die stuurman is. Als we vlak voor donker aanleggen in de haven van Milford, zijn we dankbaar, uitgeput en heel erg hongerig. Zo komt het dat we rond elf uur een uitgebreide avondmaaltijd eten, waarna we vrijwel meteen onder zeil gaan.
De volgende ochtend ben ik vroeg wakker. Ik bekijk de mogelijkheden om vandaag de oversteek naar Ierland te wagen. Het waait harder dan gisteren, maar de windrichting lijkt perfect. We kunnen aan de wind Rosslare wel halen, dat is ‘slechts’ 48 mijl. Ook Theo vindt het een goed plan nu even door te zetten.
Het is bewolkt als we wegvaren en de zeilen hijsen. De wind blijkt heviger dan verwacht. We komen een aantal zeer grote veerboten tegen en wat vrachtverkeer, verderop zien we een verre zeilboot. Voor de rest zijn wij het enige zeilbootje op de hoge baren, en is het stampen tegen de wind in.
Onze dochter, die geen zeilbroek aanheeft, is al snel helemaal doorweekt. Ze gaat naar binnen door het dekluik, om droge kleding te zoeken, als een metershoge golf over ons heenslaat, recht de boot in. Het openstaande dekluik blijkt een handige ingang voor al dat water. Ik schiet erheen, handdoeken zoekend, maar het is al te laat. Alles is kletsnat. Tot overmaat van ramp komt er nog een lading water de kuip in, uit het grootzeil, dat de halve golf lijkt te hebben opgevangen.
We zijn ontdaan en balen. We hebben al bijna een derde van de reis achter ons, maar Rosslare blijkt echt niet te doen. We besluiten nu meer richting het noorden te gaan, meer met de wind mee, naar Arklow.
Dat betekent wel dat we dertig mijl verder moeten dan gepland. We bereiken Arklow, niet ver onder Dublin, voor donker. In de Reeds Almanak wordt aangeraden de haven bij licht binnen te varen, omdat de ingang smal is en slecht zichtbaar. De automatische piloot hebben we niet meer aan de praat gekregen, dus het is hard en geconcentreerd werken om de boot in de goede richting te houden.
De dag begint al te tanen en we krijgen nu ook de stroom tegen. Het is helemaal donker als we de haven naderen, maar we zien geen haveningang, alleen maar sterke oranje lichten. Opeens doemt er in het donker iets op dat lijkt op een hoog uitstekende pier. Zou dat de haveningang zijn?
We varen alert en geconcentreerd verder, zeilen omlaag, op de motor. Iedereen helpt mee, dochter achter het roer. Ineens zien we een groen licht op die pier, en na korte tijd een rood licht. We hebben de ingang gevonden! Uiteindelijk leggen we, na ruim veertien uur varen, veilig aan in Ierland. We hebben het gehaald! We eten een snelle hap en duiken uitgeput onze doorweekte bedden in. Hopelijk kunnen we morgen de boot luchten en de kussens drogen.
We hebben heel veel rozenkransen gebeden en Pater Pio en de engelen gevraagd om hun voorspraak. Ik heb sterk het gevoel dat Maria, Sterre der Zee onze reis stevig heeft begeleid. En dat het Gods wil is dat we in Ierland aankomen. Als ik mijn mail lees, wordt dat meteen bevestigd: het pakket met producten van Tuin van Maria, dat onze buurvrouw alsnog met spoed naar Ierland heeft gestuurd, is aangekomen!
> Lees hier de eerdere blogs van Christane Nederpelt.
> KN sprak met Christane Nederpelt over de bijzondere reis die zij met haar gezin onderneemt. Lees het interview via KN Digitaal.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
