Janneke Al (20) houdt voor Katholiek Nieuwsblad een reisblog bij over haar belevenissen tijdens de Wereldjongerendagen (WJD) in het Poolse Krakau.
In onderstaande bijdrage blikt ze terug op de eerste dagen in Krakau.
Vandaag komen we aan in Krakau! Het is maandag. We zien vanuit onze bus op de snelweg overal bussen met jongeren rijden. We zwaaien naar ze als ze dichtbij rijden. Ik heb gemengde gevoelens. Ik ben blij dat we naar Krakau gaan en verdrietig omdat we onze gastgezinnen achterlaten. We komen rond 16.00 uur aan en mogen meteen naar de kerk. Deze kerk is speciaal voor alle Nederlanders, hier krijgen we de komende dagen catechese. Na alle praktische informatie te hebben gekregen gaan we naar de school waar we de komende nachten slapen.
We zitten met achttien meiden in een lokaal. Ik moet echt wennen aan zoveel mensen om me heen. Je bent hier geen moment echt alleen. Ik leg snel al mijn slaapspullen klaar en ga dan even in de gang zitten om uit het raam kijken. Het grappige is als iemand je hier alleen ziet zitten komen ze juist op je af, natuurlijk gewoon uit liefde. In de avond gaan we richting het centrum op zoek naar eten. Overal zie je mensen met dezelfde rugzakjes.Deze hebben we namelijk gekregen van de organisatie in de kleuren van de WJD: rood, geel en blauw.
Ik heb nu al zin in regen, want dan heeft iedereen die gekleurde poncho’s aan. Een menigte vol met deze kleuren. Ik lach al bij het idee. We gaan die dag naar een van de grote velden waar de WJD gevierd worden. We krijgen daar een korte rondleiding en gaan vervolgens op zoek naar de lunch. Hier op dit veld is ook de mogelijkheid om te biechten. Dat wil ik graag en ik ben niet de enige. De priester geeft mij een super goed advies. Ik had verteld dat ik het moeilijk vond om niet geïrriteerd te raken aan mijn vrienden vanwege de vermoeidheid en alle indrukken. Hij snapte het heel goed. Hij vertelde mij: “alles wat je hier meemaakt, maak je maar een keer mee. De leuke dingen, maar ook de minder leuke dingen. Probeer het allemaal te waarderen want je maakt het nooit nog een keer op deze manier mee”.
Die middag geef ik dit advies door aan mijn lieve vrienden. We hebben een deelgroep moment. Dat hebben we al een tijd niet meer gehad maar het is al snel duidelijk dat we dit nodig hadden. We vertellen allemaal zulke mooie dingen. We zijn gegroeid in ons geloof en in onszelf. We hebben iemand die echt de nabijheid van God bij zich heeft gevoeld in de vorm van barmhartigheid. Er is iemand die de volgende stap wil zetten in het geloof namelijk de eerste heilige communie. De rest heeft vooral dingen te zeggen over groei in zelfacceptatie of in de omgang met medemensen. Het is een heel emotioneel deelgroepmoment. Iedereen is geraakt en onze band is een stuk versterkt. Door dit moment komen we te laat bij de openingsmis van de WJD, maar we zijn er niet voor niets heen gelopen. “Helllooo” hoor ik iemand roepen. Ik kijk op en daar staan vijf van onze Poolse vrienden uit de gastgezinnen. Ik glimlach en we rennen naar elkaar toe voor een dikke knuffel. We zijn weer herenigd, en dat in het drukke Krakau.
Lees hier de eerdere bijdragen van Janneke.
