Vorige maand werd onze jongste tien. Daarmee zijn al onze kinderen officieel niet meer klein, en dat brengt naast puberperikelen gelukkig ook heel wat moois. Zo vier ik eindelijk de terugkeer van iets wat ik sinds ik moeder ben node heb gemist: de mogelijkheid om af en toe even in een boek te duiken.

Vorige week was dat de bestseller Lessons in Chemistry, een grappig en ontroerend relaas met een magische vintage-vibe. De geestelijkheid in het verhaal komt er evenwel bekaaid van af. De sympathiekste figuur is een onzekere pastoor die aan zijn geloof twijfelt; alle andere geestelijken zijn vadsige, machtsbeluste types zonder sociaalemotionele voelsprieten die elkaar en hun gelovigen uit frustratie en verveling bewust kapot koeioneren.

Je zou kunnen denken dat de auteur op die manier wil meedoen met nog maar eens een rondje kerkbashing in de hoop meer boeken te verkopen. Maar wie die redenering volgt, gaat voorbij aan een ongemakkelijke waarheid: het feit dat veel mensen écht vooral negatieve ervaringen hebben met de katholieke Kerk.

Ik merk het geregeld in ontmoetingen met anglicanen en baptisten hier in Brugge. Wanneer ik vertel dat ik katholiek ben, volgt eerst stilte, en daarna een schoorvoetend: “Weet je, ik eigenlijk ook, maar ik heb in mijn leven nooit een inspirerende priester ontmoet.”

Ik begrijp die mensen: in Vlaanderen moet je inderdaad met een vergrootglas zoeken naar priesters die bevlogen zijn en recht in de leer, en tegelijk beseffen dat die leer niet bedoeld is om er anderen mee plat te slaan. Vreemd genoeg weten die priesters vaak niet dat ze witte raven zijn, van onschatbare waarde voor hun kleine praktiserende kudde.

Het zou echter niet fair zijn om de minder inspirerende priesters collectief de zwartepiet toe te schuiven. Want al te vaak staan onze priesters er helemaal alleen voor. Laatst stelde een jonge priester uit mijn kennissenkring nog zuchtend vast dat zijn parochieassistente bij het bisdom elk jaar een functioneringsgesprek krijgt, maar dat niemand ooit komt vragen hoe het met hém gaat…

Wij leken hebben trouwens ook boter op het hoofd. Veel parochianen weten hun pastoor wel te vinden met een klacht of een verzoek om praktische of emotionele hulp – maar niet met een bedankje, een uitnodiging voor een kop koffie of een verjaardagsfelicitatie.

Daarom vind ik al langer dat er een soort pleegzorg voor geestelijken zou moeten bestaan. Priesters die zich eenzaam voelen en behoefte hebben aan verbinding of een klankbord zouden gekoppeld kunnen worden aan een praktiserend katholiek gezin uit de (ruime) buurt.

Dat zou zich dan weer engageren om de priester in kwestie onder zijn vleugels te nemen, en in een onderling af te spreken frequentie uit te nodigen voor een maaltijd of een ontspannende activiteit. Zo krijgt de priester een plek waar hij in eenvoudige huiselijke gezelligheid even op adem kan komen en kracht kan tanken voor zijn taak als herder van velen – misschien wel door zich daar gewoon op de bank te nestelen met een goed boek.

Nathalie De Clerck is tolk, auteur en therapeute gespecialiseerd in relatie- en gezinskwesties. Ze is getrouwd en moeder van vier kinderen. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.