[UPDATE – FILMPJE] Het Nederlandse gezin Nederpelt is per boot naar Dublin gegaan voor de Wereldgezinsdagen. Inmiddels heeft het gezin weer voet op Nederlandse bodem gezet. Christane Nederpelt blikt terug.

Ik ben onderweg met de trein van Amsterdam naar Breskens, om daar de auto op te halen. Theo en de kinderen zeilen ondertussen het laatste stukje naar huis. Met het oplichten van de dag, zijn we aangekomen in IJmuiden. We hebben de zoute zee en de hoge golven voorlopig vaarwel gezegd! Voor het eerst tijdens deze zeiltocht begon het echt te regenen. Welkom in ons vochtige kikkerlandje!

Drie dagen geleden vertrokken we uit Eastbourne en verlieten we Engeland met de oversteek naar Calais. Deze keer een lekker windje, zon, en veelal stroom mee. We zijn al na 9 uur zeilen bij Calais en besluiten door te varen. Uiteindelijk komen we in de diepe nacht in de haven van Oostende aan. Even een paar uurtjes slapen en naar de Mis.

Respect voor de Heer

We hebben gemerkt dat in alle havens waar we hebben gelegen kerken zijn. De katholieke kerken die we bezoeken, zijn behoorlijk levendig, maar als de Mis begint en de priester treedt binnen, heerst er toch respect voor de Heer en wordt de liturgie eerbiedig gevierd.

Dat de kerken zo goed bezocht worden komt misschien door het vissersvolk. Die leven veel op het water. En net zoals in het Evangelie, heerst er bij de vissers een eenvoudige pure devotie. Het is net of de zee en de zeeën bevaren, een achting voor God en toewijding in de hand werkt.

Ook wij merken dat we makkelijk vervuld worden van eerbied en vrees voor de Heer. We ervaren heel duidelijk hoe Hij ons leven in zijn hand draagt en ons vertrouwen dat Hij voor ons zal zorgen groeit. Maar is ook flink beproefd: het was een avontuur, een pelgrimstocht voor ons gezin, ook naar binnen. We hebben elkaar, de zeilboot en de zee. En daar zijn we heel erg druk mee.

De heilige Antonius bedanken

Nu, in Oostende, kunnen we de heilige Antonius bedanken voor een tot nog toe zo gezegende reis: we zijn weer in die aan hem toegewijde visserskerk van de kapucijnen, die vol hangt met miniatuur zeilscheepjes.

Daarna zullen we vanwege de gunstige wind – en omdat Theo moet gaan werken – meteen doorvaren naar Breskens. Daar staat onze auto en zal een van ons naar huis rijden, terwijl de rest verder zeilt. Maar eenmaal daar voelt het beter om met elkaar de zeilreis te vervolgen. We kunnen nog een dag en nacht doorzeilen en dan halen we misschien IJmuiden.

Bij Zeeland is de zee vol zandbanken. Ik heb een route door de betonnen geultjes uitgezet, maar de golven zijn onrustig. We worden er niet meer zeeziek van: we hebben inmiddels zeebenen gekregen. Terwijl ik kook en navigeer, gaan de kinderen achter het roer. Het gaat uitstekend, ze beginnen ervaren zeilers te worden.

Stormwaarschuwing

Wel begint de wind toe te nemen. Dan zegt onze zoon: “Het begint nu wel heel hard te waaien.” We zetten de marifoon op kanaal 23 voor weerberichten en horen al snel het bekende all ships, all ships. Er wordt een stormwaarschuwing afgegeven voor windkracht 6, precies waar wij nu zijn.

We besluiten nu niet door te varen naar IJmuiden. We kunnen er eventueel al bij Hoek van Holland in, door een drukke vaaringang voor zeeschepen. Maar de jachthaven ligt pas ter hoogte van Rotterdam, tien mijl landinwaarts. En Scheveningen is twaalf mijl verder, ongeveer net zo lang zeilen. Wat willen we, drukke zeeschepen, of grote golven…?

We kiezen voor het laatste. Op naar Scheveningen, waar we rond middernacht aankomen. We zijn er nu bijna, maar windkracht-voorspellingen nemen alleen maar toe: voor de volgende dag 7 tot 8. Verplicht uitslapen dus, en daarna pas verder naar IJmuiden. Daar zijn we wel aan toe!

We zijn vernieuwd, veranderd

We zijn niet meer diegenen die we waren voordat we aan deze tocht begonnen. Net zoals de hobbit Bilbo uit Tolkiens boek voelen we ons op de een of andere manier vernieuwd, veranderd. Grote golven deren ons niet meer zo. We vertrouwen op onze Heer en redder, op Jezus, die ons veilig doet aankomen in verre landen en plaatsen.

We hebben samen vooral een ding beter leren begrijpen tijdens deze reis: meewerken met de genade van God. We hebben veel genade ervaren, maar niet zoveel comfort en het was hard werken. Er was telkens de keuze, blijven we nog in deze haven, of gaan we verder? En telkens de drempel die we over moesten om daadwerkelijk weer de moed te vinden verder te gaan.

We hebben prachtige avonturen beleefd, maar hebben nu echt zin om uit te rusten. Lekker relaxed het werkleven weer oppakken. De kinderen hebben zelfs zin om schoolwerk te doen: lekker rustig. Na deze inspannende pelgrimstocht en deze kostbare gezinsreis – met een gouden randje – gaan we naar huis!

Enkele impressies van de reis in beeld gebracht:

> Lees hier de eerdere blogs van Christane Nederpelt.

> KN sprak met Christane Nederpelt over de bijzondere reis die zij met haar gezin onderneemt. Lees het interview via KN Digitaal.