Blijven hangen in je verdriet, de somberte en het verlies uit het verleden, of proberen om de kansen en de schoonheid te zien die het heden biedt. Het is de invalshoek voor vele romans en dramatische films en ook in Manglehorn staat deze worsteling centraal.
Manglehorn is een ouderwetse sleutelmaker die zijn dagen doorbrengt in een viezige winkel in een klein Amerikaans stadje. Zijn werk is rustig en eenvoudig en zijn dagen zijn routineus. Naar de zaak gaan, dagelijks eten in hetzelfde sfeerloze restaurant en brieven schrijven aan zijn grote maar verloren liefde Clara.
Manglehorn is pessimistisch, onvriendelijk en verbitterd. De enige levende wezens die nog op zijn sympathie kunnen rekenen zijn zijn kleindochter en zijn kat Fanny. “Ik besta”, zo zegt hij zelf. “Meer niet.”
Vooral de brieven aan Clara maken duidelijk dat het leven van Manglehorn stilstaat en dat hij zich volledig wentelt in zijn verleden: ‘Ik voelde me nooit meer levend, dan toen jij me aankeek. Overal zijn mensen, maar geen één betekent iets voor me. Niemand leidt me af van jou.’
Iedere vrijdag brengt Manglehorn zijn geld naar de bank, waarbij hij met de vriendelijke baliemedewerkster Dawn een praatje maakt over het welzijn van hun huisdieren.
Dawn is overduidelijk geïnteresseerd in Manglehorn, maar wanneer het tot een etentje komt, is de sleutelmaker de lompheid zelve. “Clara was fantastisch gezelschap”, zo begint hij de conversatie. Wanneer Dawn voorstelt het ergens anders over te hebben, praat hij verder over het effect van bietjes op zijn stoelgang.
Manglehorn is geen hartverwarmend verhaal. Enige sympathie voor de hoofdpersoon neemt gedurende de film eerder af dan toe. De pogingen van de regisseur om wat surrealistische momenten toe te voegen (zoals een uitvoerig verslag van een kat die geopereerd wordt) leiden enkel af. De symboliek is tamelijk ‘over de top’: een sleutelmaker die zijn hart niet kan openen en een potentieel nieuwe liefde die ‘Dawn’ heet.
Is er dan geen enkele reden om Manglehorn te gaan zien? Zeker wel, daar zorgt de heer Pacino (76 jaar inmiddels!) in hoogst eigen persoon wel voor. Het is knap dat hij een relatief ingetogen personage in een wankel script zo boeiend weet neer te zetten. Al Pacino maakt Manglehorn de moeite waard.
Film: Manglehorn (2014), Verenigde Staten, 97 min. Regie: David Gordon Green, met o.a. Al Pacino en Holly Hunter.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
