Een film over de schoonheid van alledaagse beslommeringen en van een eenvoudig leven. Niet gemakkelijk wellicht, maar mogelijk prachtig, zeker wanneer regisseur Jim Jarmusch zich erover ontfermt, die als geen ander de poëzie van de gewone mens kan vangen.

En dat is precies wat er gebeurt in Paterson, een gezapig Amerikaans voorstadje in New Jersey. Dertiger Paterson (inderdaad, een naam gelijk aan die van het stadje) leidt een ultiem routineus leven. Hij wordt dagelijks om tien over zes wakker naast zijn vriendin.

Vaste route

Tijdens het naar binnenlepelen van zijn ontbijtgranen bestudeert hij een luciferdoosje dat op tafel ligt. Vervolgens wandelt hij naar zijn werk: hij is buschauffeur en rijdt een vaste route door Paterson. Na het avondeten gaat hij met zijn brommerige Engelse buldog Nellie (die in Cannes een Gouden Palm won voor best acterende hond!) een blokje om.

Zie hier het leven van Paterson. Jarmusch volgt het zeven dagen lang, nauwgezet en geboeid. Paterson blijkt een dichter. Het luciferdoosje inspireert hem tot een liefdesgedicht dat hij in zijn notitieblokje opschrijft. Zonder ambitie, enkel voor zichzelf.

Charme van het dagelijkse leven

Ogenschijnlijke details en onbenulligheden vallen Paterson juist op. Hij luistert geamuseerd naar de gesprekken in zijn bus, evenals naar die in het café, waar hij iedere avond een biertje drinkt. Geduldig luistert hij naar zijn vriendin, die de ene dag een winkel met cupcakes wil beginnen en de andere dag een beroemd gitariste wil zijn. Bovenal: Paterson is gelukkig. Ondanks 
of misschien juist dankzij zijn onopvallende bestaan.

“Film is life with the boring bits cut out”, aldus Alfred Hichcock. Het is alsof Jarmusch deze “boring bits” heeft verzameld in Paterson. Geduldig, mild en liefdevol toont hij de charme en schoonheid van het dagelijks leven.

Traag

Mooi? Jazeker, ontroerend zelfs. Maar blijkbaar ben ik nadrukkelijk een ‘product’ van de huidige, gehaaste tijd. Ik vond Paterson traag en wat gezapig. Nee, behoefte aan achtervolgingen, ontploffingen en conflicten heb ik ook niet, maar blijkbaar wil ik in een film juist wat afwijking van het alledaagse zien. Om te ontsnappen aan mijn eigen alledaagsheid wellicht?

In Paterson beschouwt Jarmusch het leven in alle rust, met veel oog voor het kleine. Een absolute verdienste en uitzonderlijk in deze tijd. Een film om een tweede keer te zien? Dat lijkt me een goed idee.

Film: Paterson (2016), Verenigde Staten, 113 min. Regie: Jim Jarmusch, met o.a. Adam Driver en Golshifteh Farahani.