Tijdens de algemene audiëntie van 6 december blikte paus Franciscus terug op zijn reis naar Myanmar en Bangladesh.
Beste broeders en zusters, goedemorgen!
Vandaag wil ik het hebben over de apostolische reis die ik de afgelopen dagen heb gemaakt naar Myanmar en Bangladesh. Het was een groot geschenk van God en daarom bedank ik Hem voor alles, vooral voor de ontmoetingen die ik heb mogen meemaken.
Ik hernieuw mijn dankzegging aan de autoriteiten van beide landen en aan hun bisschoppen voor al het voorbereidende werk en voor de wijze waarop ze mij en mijn medewerkers hebben ontvangen. Een welgemeend dank je wel wil ik richten tot de mensen in Myanmar en Bangladesh die me zoveel geloof en zoveel liefde hebben getoond: dank jullie wel!
Het was voor het eerst dat een opvolger van Petrus Myanmar bezocht en dat gebeurde vlak na het instellen van diplomatieke relaties tussen dat land en de Heilige Stoel.
Ik wilde ook in dit geval de nabijheid van Christus en van de Kerk overbrengen aan een volk dat geleden heeft onder conflicten en onderdrukking en dat nu langzaam op weg is naar een nieuwe situatie van vrijheid en vrede. Een land waar het boeddhisme stevig is geworteld, met haar spirituele en ethische principes, en waar de christenen aanwezig zijn als kleine kudde en gist van het Rijk Gods. Ik heb de vreugde mogen smaken om deze Kerk, zo levend en hartstochtelijk, te bevestigen in het geloof en in de eenheid tijdens de ontmoeting met de bisschoppen van het land en tijdens de eucharistievieringen.
De eerste Mis was op een groot sportcomplex in het centrum van Rangoon en het Evangelie van de dag vertelde hoe de vervolging om het geloof in Jezus normaal is voor zijn leerlingen, als een mogelijkheid tot getuigenis, maar dat “geen haar van hun hoofd verloren zal gaan” (vlg. Luc. 21, 12-19).
De tweede Mis en het laatste programmapunt van mijn bezoek aan Myanmar, was met de jongeren: een teken van hoop en een speciaal cadeau van de Maagd Maria in de kathedraal die haar naam draagt. In de gezichten van die jongeren, zo vol vreugde, heb ik de toekomst van Azië gezien: een toekomst die niet zal toebehoren aan degenen die wapens vervaardigen, maar aan degenen die broederschap zaaien. En ook weer als teken van hoop heb ik de eerste stenen gezegend van zestien kerken, een seminarie en de nuntiatuur: achttien stenen!
Naast de katholieke gemeenschap heb ik ook de autoriteiten van Myanmar mogen ontmoeten. Ik heb de inzet voor het vredesproces in het land mogen aanmoedigen en de hoop uitgesproken dat alle groepen in het land, niet één uitgesloten, samen mogen werken aan dat proces van wederzijds respect.
In die geest wilde ik de vertegenwoordigers van de verschillende religieuze gemeenschappen die aanwezig zijn in het land ontmoeten. In het bijzonder heb ik aan de hoogste raad van de boeddhistische monniken de achting van de Kerk mogen overbrengen voor hun oude spirituele traditie, en het vertrouwen dat christenen en boeddhisten gezamenlijk mensen mogen helpen om God en de naaste lief te hebben door elke vorm van geweld af te wijzen en het kwade te bestrijden met het goede.
Na mijn vertrek uit Myanmar ben ik naar Bangladesh gegaan waar ik allereerst eer heb gebracht aan de martelaren van de onafhankelijkheidsstrijd en aan de ‘Vader van de Natie’ (Mujibur Rahman, red.). De Bengaalse bevolking is overwegend moslim en dus luidde mijn bezoek, in navolging van die van de zalige Paulus VI en de heilige Johannes Paulus II, een volgende stap in van respect en dialoog tussen het christendom en de islam.
Ik heb de autoriteiten van het land herinnerd aan het feit dat de Heilige Stoel vanaf het begin de wil van het Bengaalse volk heeft ondersteund om een onafhankelijk land te worden, en ook de wil dat de vrijheid van godsdienst er wordt nageleefd. In het bijzonder heb ik uiting willen geven aan mijn solidariteit met Bangladesh wat betreft hun inzet om de Rohingya-vluchtelingen te helpen die en masse zijn toegestroomd naar hun land waar de bevolkingsdichtheid al een van de hoogste ter wereld is.
De Mis die werd gevierd in een park van Dhaka werd verrijkt door de wijding van zestien priesters. Dat was een van de meest betekenisvolle en vreugdevolle momenten van de reis. Zowel in Bangladesh, als ook in Myanmar en andere landen in Zuidoost Azië ontbreken roepingen dan ook niet, God zij dank. Het is een teken van levende gemeenschappen waar de stem van de Heer weerklinkt die roept om Hem te volgen.
Ik heb deze vreugde gedeeld met de bisschoppen van Bangladesh en ik heb hen aangemoedigd bij hun genereuze werk voor de gezinnen, de armen, het onderwijs, de dialoog en de sociale vrede. En ik heb deze vreugde gedeeld met heel veel priesters en religieuzen in het land, en ook met de seminaristen en zij die het noviciaat doorlopen. In hen heb ik de ontluikende knoppen van de Kerk in dit land gezien.
In Dhaka hebben we een krachtig moment beleefd van interreligieuze en oecumenische dialoog dat me in staat heeft gesteld te onderstrepen dat de opening van het hart de basis vormt voor een cultuur van ontmoeting, harmonie en vrede.
Bovendien heb ik het Moeder Teresa Huis bezocht, waar de heilige verbleef als ze in de stad was, en waar nu heel veel wezen en mensen met een beperking worden opgevangen. Daar beleven de zusters, volgens hun charisma, elke dag de Aanbidding en de dienstbaarheid aan de arme en lijdende Christus. En nooit, nooit ontbreekt de glimlach om hun lippen: zusters die zoveel bidden, die de lijdenden voortdurend dienen met een glimlach. Dat is een mooi getuigenis. Ik dank die zustertjes heel erg.
De laatste bijeenkomst was die met de Bengaalse jongeren, zo rijk aan getuigenissen, dans en gezang. Wat kunnen ze goed dansen die Bengalezen! Ze kunnen echt goed dansen! Het was een feest dat de vreugde van het Evangelie toonde die door die cultuur is ontvangen; een vreugde die gevoed is door de offers van zovele missionarissen, catechisten en christelijke ouders. Bij die ontmoeting waren ook jonge moslims en jongeren van andere religies aanwezig: een teken van hoop voor Bangladesh, voor Azië en voor de hele wereld. Dank u wel. (Vert. SvdB)
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
