Het Nederlandse gezin Nederpelt is per boot naar Dublin gegaan voor de Wereldgezinsdagen. Christane Nederpelt blogt over hun belevenissen.

Nu we in Dublin zijn wordt het pas echt hard werken. We hebben twee dagen om de stand op te bouwen, en zijn dankbaar dat we voldoende producten hebben om de tafels mee te vullen.

Eigenlijk blijkt dat we te weinig klaptafels hebben. Er paste niet meer in de boot. Onze overburen, van de vrouwengevangenis, geven ons er zomaar drie. We vinden de Ieren over het algemeen trouwens erg behulpzaam en hartelijk.

In de enorme hal is er veel leven. Talloze religieuze en commerciële organisaties vullen hun stands; ik hoor zagen en boren en zie de meest professionele uitstallingen ontstaan.

Engelse etiketjes en een interview

Het is bijna zeven uur ‘s avonds en onze stand behoort nu klaar te zijn. Er komt een mevrouw met een microfoon, die me wil interviewen voor een radioprogramma. Theo, die verderop zit en Engelse etiketjes op de laatste producten plakt, heeft niets door. Ik vertel haar over onze spannende zeilreis en natuurlijk over de unieke producten van Tuin van Maria.

Ook wordt mij door onbekenden gevraagd of ik Frans spreek. Ze willen graag dat ik de lezing morgen in het ochtendgebed voorlees. En zo zit ik dinsdag, op de openingsdag van de Wereldgezinsdagen, in de grote zaal voor de lauden, terwijl onze dochter bij de stand staat. Ik zie nog weinig gezinnen.

Terug bij de stand blijken er al producten verkocht zijn. Dat gaat gelukkig de hele dag zo door. Ook krijg ik telkens reacties op het radioprogramma. De verslaggeefster blijkt van een nationaal Ierse zender te zijn en men heeft het interview vanochtend in heel Ierland kunnen horen… Tuin van Maria wordt hier enthousiast ontvangen!

Wat een vreugde, zo’n jonge Kerk!

Mijn dochter is plotseling zo moe dat ze haar ogen niet meer open kan houden en gaat met de vouwfiets terug naar ons jachtje, dat ongeveer drie mijl verder in de ‘Poolbeg Marina’ ligt aangemeerd. Mijn man wisselt de wacht.

Zo kan ik even naar de heilige Mis op het enorme familie-veld. Ik zie een heleboel paars en rood van bisschoppen en kardinalen, en vele priesters. Er zijn heel veel mensen, en vooral ook veel gezinnen met kinderen. Wat een vreugde, zo’n jonge Kerk! In ons Nederland zou ik me zo’n levendige Kerk wensen! Wat zijn de families en kinderen in onze wereldkerk een rijke zegen, wat zou de Kerk zijn zonder deze hoeksteen…?

Ook de kardinaal die de Mis viert, benadrukt dat we de gezinnen nodig hebben, dat de Kerk de gezinnen wil helpen, en ook de hulp van de gezinnen vraagt.

Een helpende hand

Na een heel lange werkdag met veel indrukken, komen we uitgeput terug bij de boot. Onze dochter een heerlijk maal te hebben bereid. Helaas slaap ik onrustig. In deze haven gaat het in- en uitgaan van de schepen ook in de nacht verder en vissers- en veerboten blijven onze boot in beweging houden. Opeens bonkt die tegen de steiger aan en schrikken we wakker. Blijft ons bootje heel…?

Als we kijken, blijkt het jacht van de buren losgeslagen. Paniek in de nacht! We geven een helpende hand, zodat het jacht weer stevig is aangemeerd. Nu ik toch wakker ben, besluit ik mijn dagelijkse gebeden te bidden, want daar was ik nog niet aan toegekomen…

> Lees hier de eerdere blogs van Christane Nederpelt.

> KN sprak met Christane Nederpelt over de bijzondere reis die zij met haar gezin onderneemt. Lees het interview via KN Digitaal.