KN-columnist en publicist Anton de Wit (38) is met ingang van 8 maart benoemd tot hoofdredacteur van Katholiek Nieuwsblad. Dat heeft het bestuur van de Stichting Katholiek Nieuwsblad donderdag bekend gemaakt.
De Wit volgt Henk Rijkers (59) op, die eerder dit jaar zijn functie neerlegde.
De vacature van KN-hoofdredacteur kwam voor De Wit “op een moment dat ik toe was aan een grotere verantwoordelijkheid”. Sinds zijn afstuderen aan de Fontys Hogeschool voor Journalistiek in Tilburg in 2002 werkte hij als freelancer.
“Katholiek Nieuwsblad heeft mij altijd na aan het hart gelegen sinds ik er zes jaar geleden columns voor ben gaan schrijven. Het sluit het beste aan bij mijn ideaal van een katholiek medium waarin je kunt berichten over de katholieke wereld en de diversiteit ervan kunt laten zien.”
“Het is een roeping die bij mij past. Die religieuze term gebruik ik bewust. Je bent ook als leek geroepen te beantwoorden aan wat Onze-Lieve-Heer van ons wil en aan wat wij aan talenten hebben meegekregen. Ik heb echt het gevoel dat ik er klaar voor ben.”
“Het bestuur heeft heel veel vertrouwen in de nieuwe hoofdredacteur”, laat bestuursvoorzitter Huub Vromen weten. “Hij is uit een zorgvuldige sollicitatieprocedure als beste naar voren gekomen en wij vertrouwen erop dat hij KN verder zal weten uit te bouwen tot de betrouwbare gids voor katholiek Nederland die we graag willen zijn.”
“Wij zijn erg blij dat we erin geslaagd zijn op zo’n korte termijn een nieuwe hoofdredacteur te vinden”, aldus Vromen.
Anton de Wit kijkt met frisse moed naar de taak die hem te wachten staat. “We kunnen als KN laten zien dat er veel is om trots op te zijn in de katholieke wereld.”
Hij groeide op in een Noord-Brabants katholiek gezin “in de jaren dat Katholiek Nieuwsblad geboren werd”. “Ons dorp was katholiek, ik ging naar de kerk, was misdienaar, alles erop en eraan” vertelt hij. Maar er kwamen barsten in de vanzelfsprekendheid ervan, “de geestelijke armoede begon zijn tol te eisen”.
Net als vele anderen meende ook Anton als puber niks meer in de Kerk te zoeken te hebben. “Later zag ik in dat het geloof een rijkere traditie heeft dan wat ik in dat Brabantse katholicisme had meegemaakt, zowel liturgisch als intellectueel, theologisch, op alle fronten.”
Het atheïsme dat hij had omhelsd bood toch niet voldoende antwoord op allerlei levensvragen. “Er bleef iets knagen. Ik ging als kind graag naar de kerk. Ik vond daar iets, ook al kon ik dat niet benoemen.”
In het atheïsme ervoer Anton een vergelijkbare soort culturele vanzelfsprekendheid als in het katholicisme waarin hij opgroeide, “en een soort intellectuele luiheid”.
De antwoorden die de katholieke traditie biedt bleken “veel diepzinniger en rijker” te zijn dan de antwoorden van een leven zonder God. “Atheïsme lijkt een heel rationeel ongeloof, waarbij je autonoom over je eigen leven beslist en waarvoor je geen god of kerk nodig hebt. Maar hoe onredelijk en arrogant is dat eigenlijk? Mij lukte het in ieder geval niet om te leven zonder anderen, zonder gemeenschap die je draagt, zonder traditie die je voedt met idealen en praktijken, zonder God naar wiens waarden je leeft.”
Er begon een geleidelijk proces van terugkeer naar het geloof van zijn jeugd, met worstelingen en zonder “groots bekeringsmoment”. Terugkijkend stelt hij vast dat hij eigenlijk “altijd katholiek is gebleven”. Hij vergelijkt zijn uitstapje naar het atheïsme met een puber die in een opstandige bui van huis wegloopt om een kwartier later weer op de stoep te staan.
Dat proces liep parallel met zijn professionele ontwikkeling. “Omdat ik graag over dingen nadenk en schrijf ben ik journalistiek gaan studeren. Dat gebeurde precies op het kantelmoment dat de vanzelfsprekendheden van het atheïsme bij mij begonnen te tanen en ik ontdekte dat er meer katholieks in mij zat dan ik dacht. Je zou kunnen zeggen dat ik de opleiding begon als atheïst en ik er als katholiek vandaan kwam.”
Al snel ging zijn hart uit naar reli-journalistiek. Hij liep stage bij de progressief-katholieke Bazuin en kreeg zijn eerste opdracht van de katholieke Radboudstichting, de latere Stichting Thomas More.
“Ik leerde de katholieke Kerk van alle kanten kennen, van orthodox tot vrijzinnig, met alles wat daartussen zat. Dat heeft mij gevormd en ook richting gegeven.”
Door het schrijven, onder meer voor Katholiek Nieuwsblad, en de mensen die hij ontmoette begon hij zich in de Kerk steeds meer thuis en van harte ermee verbonden te voelen. “Met de orthodoxe kant nog meer dan met de vrijzinnige kant, maar ook daar ken ik voldoende mensen die ik zeer waardeer.”
Toen Anton de Wit afstudeerde verkoos hij de vrijheid als freelancer boven het werken op een redactie. “Ik had dat nog jaren kunnen blijven doen, maar ik was toe aan een grotere verantwoordelijkheid.” Het is ook een kwestie van groei, zegt de vader van inmiddels vier kinderen.
De vacature van hoofdredacteur voor Katholiek Nieuwsblad kwam op het juiste moment, vertelt hij. KN, waarvan hij zo’n zes jaar columnist is, heeft hem altijd “na aan het hart gelegen”.
Dit sluit voor hem het best aan bij wat hij als ideaal ziet voor een katholiek medium. Dat bericht over de katholieke wereld en laat er de diversiteit van zien. “Daarin kun je ook profetisch ingaan tegen de waan van de dag, tegen verkeerde opvattingen en vooroordelen over de katholieke Kerk.”
Anton de Wit deed dat zelf ook al als publicist tijdens het pontificaat van paus Benedictus XVI, “toen die een hele slechte pers had. Ik had hem net leren kennen als een zeer integere intellectueel. Je had allerlei flauwe relletjes doordat een of andere journalist niet goed kon lezen. Ik vond dat ik mijn stem daartegen moest verheffen. Dat heeft KN ook altijd gedaan. Als ik dat als hoofdredacteur kan voortzetten met een kwalitatief hoogwaardig blad, past dat helemaal bij de fase waarin ik met mijn leven ben”.
“Ook in deze moeilijke tijd, waarin je als katholiek wat uit te leggen hebt, vind ik het de moeite waard te laten zien wat er zo mooi aan is om katholiek te zijn. Dat heb ik altijd graag gedaan.”
We moeten ook “voorbij de leegloop en het chagrijn” kijken. “Natuurlijk, de ontkerkelijking is een pijnlijk proces en we staan nog maar aan het begin ervan. Meer nog dan over het sluiten van het vertrouwde kerkgebouw doet het pijn als mensen het geloof niet meer aan hun kinderen en kleinkinderen kunnen uitleggen.”
Toch denkt hij dat de Kerk vitaal genoeg is om daar doorheen te komen. “We moeten ons kalme vertrouwen herwinnen en het blijde van de boodschap weer herontdekken. En die zit in de stille krachten die er zijn. Wij laten ons ontmoedigen door statistieken. Maar tel eens niet die twintig grijze hoofden die je in je kerk ziet zitten, maar kijk naar de stille kracht die daarin aanwezig is. Denk aan al die vrijwilligers die je in de parochies tegenkomt. Daarvan kun je zeggen dat dat niks voorstelt, maar ons geloof zit juist in dat kleine. Dat is het hele raadsel van het geloof. Dat is eigenlijk het kerstmysterie: dat in zoiets onbeduidends alle kracht zit.”
“We geloven niet in grafieken, we zingen geen bezoekcijfers als we het Credo zingen. We zingen dat we geloven in de geest van God die ons steeds opnieuw kracht geeft. Daar wil ik van getuigen, ook al gaan veel dingen niet goed. Je ziet ook jonge mensen in de Kerk die daar hele goede redenen voor hebben. Ik hoop daar als hoofdredacteur van KN hoop uit te kunnen putten en dat in beeld te kunnen brengen. Dat er ook een andere kant aan het verhaal zit en dat we niet hoeven te somberen.”
Hij wil journalistiek een bijdrage leveren “door te laten zien wat er aanwezig is in onze Kerk en wie de mensen zijn die dat samen maken”.
“Uiteindelijk hebben die mij terug de Kerk in gekregen. Ik heb veel grootse bespiegelingen gelezen, van Augustinus, van Chesterton. Die hebben enorme vergezichten voor mij geopend hoe fantastisch de Kerk is. Maar wat mij uiteindelijk terug in de kerk bracht, was een koster die, toen een verwarde man de Mis verstoorde, een arm om hem heensloeg en een kopje koffie met hem ging drinken. Dat raakte mij. Dat is geen voorpaginanieuws, ook niet voor KN. Maar ik heb altijd geprobeerd, en dat wil ik ook als hoofdredacteur van KN, dat zichtbaar te maken. Want dat is het blijde van de boodschap.”
De Wit benadrukt het belang van een positieve toon. “Ik wil de verscheidenheid van de Kerk laten zien, van de koster tot en met de paus met alles wat daar tussen zit. Ze worden allemaal geleid door Gods geest en leggen zijn raadgevingen ook vast wel eens naast zich neer.”
“We moeten daar met vertrouwen naar kijken. Dan laat je een aantrekkelijke Kerk en een aantrekkelijke boodschap zien en kun je op een geloofwaardige manier journalistiek bedrijven. Dat is eigenlijk wat ik hoop te doen. Als KN laten zien dat er veel is om trots op te zijn en daarmee bijdragen aan de wederopbouw van de Kerk.”
Anton de Wit werkte vijftien jaar als freelance journalist. Hij schreef behalve voor Katholiek Nieuwsblad onder meer voor VolZin, Filosofie Magazine, Tertio en het Nederlands Dagblad. Ook was hij eindredacteur van Ignis Webmagazine en More.
Hij publiceerde diverse boeken over levensbeschouwelijke onderwerpen, waaronder Van klokken en klepels en Een kleine theologie van gewone dingen. Ook maakte hij naam als commentator op radio en tv, onder meer bij De tafel van Tijs, Dit is de dag en Zin in weekend. Zie ook www.antondewit.nl. +
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
