Ik heb het niet op emancipatie. Begrijp me goed: ik zou willen dat iedereen de ruimte en de kansen zou krijgen om zich te ontplooien zoals de goede God hem (of haar) bedoeld heeft. Toch heb ik een hekel aan ‘emancipatie.’
Denk aan een koud voorjaar. Je zit te vernikkelen achter de verwarming die nét niet aanslaat, met smart te wachten op de zon en de bloesems. Plotseling wordt het dertig graden, en stikbenauwd. De appelbomen ontploffen in duizend bloemen die ’s avonds kapotregenen en wegwaaien in de onvermijdelijke verwoestende onweersbui. Daarna is het acht weken lang dertien graden met windkracht zeven.
Zo gaat ‘emancipatie’ ook meestal. Bijvoorbeeld de emancipatie van de katholieken in Nederland in de negentiende eeuw. De ‘roomschen’ begonnen onmiddellijk overal Franse kathedralen neer te smijten met zo hoog mogelijke torens. Ze organiseerden zichzelf zó gelikt dat elke moderne multinational er een voorbeeld aan zou kunnen nemen (dat is trouwens ook gebeurd, maar dat is een ander verhaal).
Niks van dit alles had ook maar iets te maken met geloof of devotie. Het was politiek, en het leek succes te hebben: heel even werden ze wereldkampioen ‘katholiek-zijn.’ Dat duurde ongeveer vijf minuten. Daarna werden ze wereldkampioen nestbevuilen. Laten we hopen dat ze nu wereldkampioen ‘wijs door schade en schande’ zullen worden. Het lijkt er nog niet op.
Vergelijkbaar: de emancipatie van de vrouw. Sinds de emancipatie van de vrouw is de vrouw zo ongeveer uitgestorven. En nu weer de emancipatie van mensen met een afwijkende seksuele geaardheid. De meeste mensen die daarmee kampen willen gewoon zichzelf zijn, in alle vrijheid en veiligheid.
De beweging die pretendeert dat voor ze te bevechten doet dat echter door zatte blote kerels op bootjes door de gracht te laten varen, regenboogzebrapaden aan te laten leggen en te zeuren over ‘genderneutrale’ WC’s. Dit alles met veel lawaai en onverdraagzaamheid voor wie er anders over denkt.
Zodoende heb ik gemengde gevoelens bij de afgeblazen homo-gebedsdienst in de Sint-Jan. Begrijp me goed: ik heb de grootste waardering voor de Bossche bisschop, die ik ken als een gelovig mens die ruimte wil scheppen, juist ook voor mensen die niet hetzelfde zijn en denken als hij.
De homo’s die werkelijk gelovig zijn en de zegen van de bisschop graag hadden willen ontvangen zouden echter op die zaterdag niet in de kerk hebben gezeten. Misschien wel op de zondag erna, maar juist niet op die zaterdag.
In plaats daarvan zou hij waarschijnlijk een kolkende massa politieke trollen hebben aangetroffen, verkleed als lopende vibratoren en nonnen met baarden. Bij alle ellende ben ik blij dat hem dat tenminste bespaard blijft. Homo’s zijn hun emancipatie niet. Net zo min als katholieken.
Meer columns van Pater Hugo lezen? Klik hier voor een abonnement op Katholiek Nieuwsblad.
