Wat te doen om radicalisering van jongeren tegen te gaan? Begin thuis, in het gezin.
Een moeder zei op televisie dat het hele gewone jongens waren. Ze was verrast dat haar zoon en zijn vrienden een terroristische aanslag hadden pleegden in Barcelona. Ik heb daar wel moeite mee. Ik kan moeilijk geloven dat de moeders van de terroristen in Barcelona vorige maand niet wisten waar hun zonen mee bezig waren, zoals ze op televisie verklaarden.
Hoe kan het je ontgaan dat jouw zeventienjarige zoon radicaalislamitische opvattingen krijgt over onze samenleving? Dat hij tientallen gasflessen gaat kopen en een busje huurt om toeristen dood te rijden? Het lijkt me dat de familie toch wel iets gemerkt moet hebben van zijn ideeën? Praten die ouders wel met hun kinderen, vragen ze wel wat die jongens doen bij die radicale imam?
Wie signalen over radicalisering negeert, hou ik medeverantwoordelijk voor de terreurdaad. Deze jongens reden met een busje veertien mensen dood op de Ramblas in Barcelona. Hun actie verwondde 130 mensen.
De jongens hadden zelfs tientallen gasflessen verzameld voor een explosie bij de prachtige kathedraal Sagrada Familia. Ik moet er niet aan denken dat ze zo’n mooi toonbeeld van liefdevolle verering van Maria en aanbidding van Jezus en God zouden aanvallen. Deze jongens waren totaal respectloos, net als hun geestverwanten die terroristische aanslagen pleegden in Turku in Finland, in Nice, in Parijs of Brussel en zoveel andere plaatsen.
We moeten krachtig optreden, om dit een halt toe te roepen. Maar de vraag is hoe. Niemand heeft de ultieme oplossing gevonden om islamitisch terrorisme de kop in te drukken. Ik kan ook geen afdoende methode uit mijn mouw schudden. Wel kan ieder van ons een kleine bijdrage leveren. We moeten ook zelf signalen van radicalisering signaleren in onze eigen omgeving. Moeders, let op uw zonen! Zussen, let op uw broers. Bewoners, let op uw buren!
Zien we bij iemand tekenen van radicalisering, dan moeten we direct optreden en aan de bel trekken. Radicale jongeren moeten keihard geconfronteerd worden met de normen van onze samenleving. Onze maatschappij biedt veel vrijheid, maar niet de vrijheid om te doden.
Wellicht moeten we ook eens nadenken om deze aanslagen niet meer in het nieuws te brengen? Net zoals we zelfmoorden uit het nieuws houden? De media-aandacht is precies wat de jongens willen. Soms laten ze zelfs hun paspoort achter op de plaats van delict. Maar verzwijgen van een aanslag is lastig nu iedere voorbijganger een gsm met camera, Twitter en Facebook heeft.
De Nederlandse regering doet er van alles aan om een aanslag hier te voorkomen, maar uitsluiten is onmogelijk. We kunnen hier alle kerken en winkelstraten gaan beveiligen, maar dan pakken de extremisten wel het drukke café ertegenover.
Moeten we dan maar wennen aan aanslagen? Sommige politici en experts zeggen dat. Zij menen dat terreur bij ons dagelijks leven hoort. Ze zeggen dat het allemaal wel meevalt omdat er minder slachtoffers vallen dan de terreurorganisaties in Europa tijdens de jaren zeventig.
De aartsbisschop van Mosoel (Irak) haalde vorige jaar zijn schouders op over de aanslagen op het Brusselse vliegveld en in de metro. Ik had hem naar het Europees Parlement gehaald voor een conferentie over christenen in het Midden-Oosten. De aartsbisschop vond 35 dodelijke slachtoffers niet zo bijzonder: zulke aanslagen zijn er wel drie keer per dag in zijn stad. Christenen zijn bijna uitgeroeid in zijn land en regio.
Als ik terugdenk aan de woorden van de aartsbisschop, schrik ik opnieuw. We moeten aanslagen nóóit normaal gaan vinden. We moeten krachtig blijven optreden, op vele manieren en op vele plaatsen. Ook dicht bij huis.
We mogen niet toelaten dat kleuters al radicale taal uitslaan, zoals een Belgische kleuterschool onlangs meldde. Islamitische kleuters hadden daar hun ongelovige klasgenootjes uitgemaakt voor ‘varkens’. Ze maakten ook gebaren met een vinger onder de keel, alsof ze hun klasgenootjes gingen onthoofden. De ouders van de radicale kleuters moesten erom lachen, volgens de berichten namen ze de klachten niet serieus.
Zo hoort het dus niet. Ook deze vaders en moeders hebben een taak! En wie deze taak verzaakt, is medeverantwoordelijk voor eventuele gevolgen.
Annie Schreijer-Pierik is lid van het Europees Parlement voor het CDA.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
