“Vertel hen de waarheid, dompel hen onder in Jezus’ liefde, laat ze deel uitmaken van je familie. Bid met ze, huil met ze, soms is het alleen maar stil luisteren. Maar laat ze niet in de steek.”

Dit pleidooi over de omgang met mensen met homoseksuele gevoelens hield Robin Beck enkele jaren geleden in KN. De Amerikaanse vertelde over haar verpeste jeugd, de pijnlijke worstelingen in lesbische relaties, haar bekering en innerlijke genezing. De homoscene kennende was ze tot de conclusie gekomen dat “een gezonde homoseksuele relatie onmogelijk is”.

Gezamenlijke verklaring

Ook feministe en lesbienne Camille Paglia spreekt over “een soort jeugddrama” dat “iedere homoseksuele persoon die ik ken” met zich meedraagt, maar waarnaar uit politieke correctheid geen onderzoek meer gedaan mag worden. Psychologen en therapeuten die mensen proberen te helpen over hun gevoelens heen te komen worden verdacht gemaakt of zelfs vervolgd. Terwijl er, stelt Paglia, “geen greintje bewijs” is dat homoseksualiteit aangeboren zou zijn.

Ziehier de tragiek van de gezamenlijke verklaring van het Werkverband Katholieke Homopastores (WKHP) en bisschop Gerard de Korte van Den Bosch die onlangs verscheen. De bisschop die uit begaanheid een moeilijke en moeizame dialoog niet uit de weg wil gaan en een groep pastores die van de Kerk verlangt homoseksualiteit niet langer af te wijzen.

Homohaat

De laatsten beroepen zich op het onbegrip voor die afwijzing onder gelovigen en de “huidige inzichten van de menswetenschappen”. Nu hebben de meeste gelovigen geen idee van het waarom van de kerkelijke visie op seksualiteit, maar evenmin van de diepmenselijke drama’s waar onder anderen Beck en Paglia over spreken.

Van die zogenaamde “huidige inzichten” zegt Paglia dat het “psychologisch establishment” zichzelf heeft “uitgeschakeld” door ieder onderzoek naar de diepere oorzaken van homoseksualiteit homofoob of zelfs als homohaat te laten bestempelen en daarmee onmogelijk te maken.

De echte pijn

De verklaring suggereert dat “verdere (moraal)theologische doordenking” tot “verschuivingen in de kerkelijke leer” zou kunnen leiden en “de ruimte voor een inclusieve Kerk” vergroten.

Afgezien van de vraag of dat realistisch is, dringt de vraag zich op of er iemand echt mee geholpen is. Allereerst moet er een forse inhaalslag worden gemaakt met de Theologie van het Lichaam van paus Johannes Paulus II over de diepe betekenis van de seksualiteit. Anders is die ‘moraaltheologische doordenking’ zinloos. Naast alle ‘Gay Pride’ wordt het tijd kennis te nemen van de trieste keerzijde waar Beck en Paglia over spreken. Niet om op basis daarvan mensen af te wijzen, maar om ze te kunnen helpen daar waar de echte pijn zit.