Als je goed oplet, leert de werkelijkheid om je heen je iets over God. Bij het ouderschap is dit zeker het geval. In mijn prille carrière als ouder heb ik de afgelopen jaren een aantal goddelijke wijsheden mogen inzien.

Kinderen confronteren ons met een fundamentele realiteit: we hebben de zaken niet onder controle. De westerse mens meent dat hij alles kan beheersen, maar dat is een illusie. De enige die de zaken echt onder controle heeft, is God.

De keizer

Zorgen voor een pasgeboren kindje heeft me dat aan den lijve doen ondervinden. Toen we pas ouders geworden waren, noemden mijn man en ik ons dochtertje “de keizer”. Zij bepaalde immers ons dagritme. Heeft de keizer honger, dan leg je haar aan de borst. Huilt de keizer, dan sta je haar te wiegen tot je erbij neervalt.

En staat het volk klaar om te vertrekken naar de zondagsmis… dan vindt de keizer het de gepaste tijd om over te geven op haar zorgvuldig uitgekozen zondagsjurkje. (Aan de priester die ons scheef bekijkt wanneer we een kwartier te laat zijn voor de Mis: we kunnen er écht niets aan doen.)

Zijn allerbeminnelijkste wil

Ooit ontving ik deze zeer wijze raad over zorgen voor een boreling: je moet iedere dag nemen zoals hij komt. Moeten we niet exact hetzelfde doen in het geestelijk leven? Overgave, nemen wat er komt, niet meer denken in termen van onze wil maar van Zijn allerbeminnelijkste wil.

Het ouderschap is een leerschool in zelfverloochening. God roept op tot een afstand van jezelf bij elke roeping: priester, zuster, apostolisch celibatair. Het appel om jezelf uit het centrum van de wereld te plaatsen is eigen aan het christenzijn. Maar bij de roeping tot het huwelijk neemt dit appel een zeer praktische vorm aan, zoals vier keer per nacht of vaker opstaan voor je kind.

Onze kinderen leren ons de ware betekenis van vrijheid. Stiekem houden wij westerlingen er deze notie van vrijheid op na: doen waarin ik zin heb. Wel, dat wordt een tikkeltje moeilijker als je een handvol altijd-behoeftige kinderen om je heen hebt.

Vrijheid en liefde

Is het dan niet mogelijk om vrij te zijn als je dag in dag uit rondom je kinderen bent? Vele tijdsgenoten zouden zeggen van niet. Maar het geheim ligt hierin: echte vrijheid heeft eerder te maken met liefde. In de mate waarin ik meer liefheb, ben ik meer vrij.

Daarom kon Etty Hillesum zeggen dat ze echt vrij was, ook al zat de Joodse vrouw opgesloten in een concentratiekamp. Ze wist immers onder eender welke omstandigheid te geloven, te hopen en lief te hebben. En dat is echte vrijheid. Als we ons niet vrij voelen door de externe beperkingen die onze kinderen ons opleggen, is het misschien omdat we moeten groeien in liefde.

Niet alleen is het onze taak om onze kinderen naar de hemel te brengen; we moeten onze kinderen ons ook naar de hemel laten brengen. Ze leren ons dat we de controle los moeten laten, aan onszelf moeten sterven, en dat vrijheid kan toenemen ondanks én door het voortdurende zorgen voor hen. En dus zal ik maar beter werk maken van mijn heiliging, want na vijf baby’s zijn mijn verweermiddelen stilaan opgebruikt…