Voor Vaticaanse documenten geldt hetzelfde als voor Hollywoodfilms: hoe langer eraan geschaafd en gesleuteld wordt, hoe meer producenten zich er tegenaan bemoeien, hoe zekerder je weet dat de ontvangst lauw, gemengd of ronduit negatief gaat zijn.
Het langverwachte document Dignitas Infinita, dat onlangs met goedkeuring van de paus door het Dicasterie voor de Geloofsleer werd uitgebracht, was vijf jaar in de maak. Er is de hand van meerdere auteurs in te herkennen, het wil over alle actuele onderwerpen iets zeggen – over medisch-ethische kwesties, het genderdebat, maar ook oorlog, migratie, mensensmokkel. Iedere filmrecensent schudt dan meewarig het hoofd: te veel verhaallijnen, te ambitieus, geheid een flop.
Toch is het op nadrukkelijk verzoek van de paus zelf dat die overdaad van subplots in dit document belandde. Dat is tekenend voor zijn pontificaat. Paus Franciscus is wel een ‘populist’ genoemd vanwege zijn aanvoelen van populaire sentimenten, maar de laatste tijd ontpopt hij zich steeds vaker als volmaakte anti-populist, die lak heeft aan ‘wat er leeft onder de mensen’.
Links leunende mensen die hem eerder nog toejuichten om bijvoorbeeld zijn standpunten over migratie of ecologie, beginnen nu steeds harder te morren dat de paus zo vaak de ‘genderideologie’ hekelt en ook – verrassing! – nog steeds fel gekant is tegen euthanasie en abortus. Rechts neigende mensen ergeren zich juist weer dat hij consequent ook bijvoorbeeld de doodsstraf en zelfs armoedeproblematiek bij de klassieke pro life-issues voegt.
Hij zegt het nog nét niet letterlijk, maar uit heel zijn houding spreekt: “Jammer dan, ik doe het lekker toch.” Want het is nu eenmaal consequent en consistent, en de paus lijkt er volstrekt lak aan te hebben dat hij daarmee niet de populariteitsprijs wint. En terecht natuurlijk, dat sluit goed aan bij wat kardinaal Eijk ook zei in zijn preek op de Missionaire Parochie-conferentie, dat we als Kerk niet bang moeten zijn om tegen de publieke opinie in te gaan.
Want de Kerk is nu eenmaal geen politieke instelling, is daarom ook noch ‘links’ noch ‘rechts’ te noemen, en zal bij tijd en wijle dingen zeggen die mensen aan beide kanten van het politieke spectrum verbazen, ergeren, zelfs woest maken. Zo zij het.
Een groter probleem zou het zijn wanneer de Kerk alleen maar in de sfeer van de tegendraadse opinies bleef hangen. Dan spreekt zij hooguit nog een specifieke doelgroep van adolescente dwarsdenkers aan die het als een verzetsdaad zien om zich met zo’n ‘lekker tegendraads’ geloof te afficheren. Maar zodra zij volwassen worden, zullen ze merken dat dit ‘wappiekatholicisme’ (vrij naar onze kardinaal) toch echt maar bar weinig antwoorden heeft op échte levensvragen. Aan een tirade tegen de ‘gendergekte’ heb je uiteindelijk geen fluit wanneer je eigen kind worstelt met zijn of haar seksuele identiteit.
Laat de Kerk dus alsjeblieft vooral een gemeenschap rond Christus blijven, onverschillig tegenover politieke en ideologische modes, ongevoelig voor wat de eenkennige ‘recensenten’ vinden, maar bovenal warm en verwelkomend voor iedereen die er onderdak zoekt.
 |
Lees meer!Dit commentaar is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad van deze week. |
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
