Het is zomer en we maken een wandeling met het gezin. Zoals altijd loop ik helemaal achteraan: moeder is de bezemwagen die de niet altijd even dappere stappers helpt wanneer zij het moeilijk krijgen. Wat weetjes over de fauna en flora langs het pad, een vrolijk lied, een stiekem extra wafeltje of een eindje mee op moeders rug – het kan een groot verschil maken, neem dat maar van mij aan.

Af en toe gebeurt het wel eens dat ik helemaal alleen loop. Dat de bezemwagen even geen werk heeft, omdat iedereen tevreden is. Dan mijmer ik wat voor me uit, terwijl ik de schoonheid van het landschap indrink en bijna fysiek voel hoe de weidse vergezichten mijn veerkrachtvoorraad weer op peil brengen.

Therapeutische stilte

Helaas zijn die momenten meestal van korte duur en dat is vandaag niet anders. Kort nadat de jongste zijn luidruchtig protest tegen wandelen bij motregen staakte (werkt-altijd-tip: laat een boze zoon vooral een stok oprapen), zie ik de puberdochter mokken mijn richting uitkomen. Ons haantje-de-voorste werd naar haar mening onterecht berispt door vader en komt bij mij verhaal halen.

Na een paar vruchteloze pogingen om te achterhalen wat er precies gebeurde, kies ik wijselijk voor de therapeutische werking van de stilte. En ja hoor, een paar minuten later barst ze opeens uit: “Het is de schuld van iedereen! Jullie hebben mij allemaal samen boos gemaakt!” Wat dan de kern van het probleem is, wil ik weten. Wat doen wij allemaal samen verkeerd? Ze denkt even na en antwoordt vervolgens, nog steeds nijdig: “Wel, jullie zijn gewoon niet ik! Jullie zijn… gewoon anders!”

Dat is het dus: deze dame voelt zich onbegrepen. Ik weet echter dat het geen zin heeft om daar op in te gaan zolang de pruillip er is – het zal je als stoere puber maar overkomen dat je moeder je meteen begrijpt… Daarom gooi ik het over een andere boeg: “Je hebt gelijk, wij zijn anders. En anders zijn dan jij, dat is wat alle mensen op deze planeet met elkaar gemeen hebben.”

Een steelse blik opzij leert me dat ze luistert. Dus ga ik door: “Jij bent uniek. En het is vast niet altijd gemakkelijk om jou te zijn; je hebt ongetwijfeld eigenschappen of karaktertrekken die je zelf niet zo fijn vindt. Dat is bij iedereen zo. Maar bedenk dat de unieke mix die jij bent, door God gewild is en door God bemind wordt. En met die mix wil Hij graag precies datgene doen wat alleen jij kunt doen in zijn heilsplan. Is dat niet fantastisch?”

Gezinsgebed

Ze zegt niks en zoekt een kilometer of wat later heel wat minder nukkig weer de kop van de groep op. Maar ’s avonds, tijdens het gezinsgebed, hoor ik tot mijn verbazing: “Heer, help mij om aan mezelf te werken, opdat ik word wie Jij voor ogen hebt.”

Toegegeven, bezemwagen zijn is niet altijd ontspannend. Maar als ik mag kiezen, dan loop ik nog jarenlang lekker achteraan.

Nathalie De Clerck is tolk, vertaalster, single- en relatiecoach, echtgenote, en moeder van vier kinderen en twee pleegkinderen. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.