Het Nederlandse gezin Nederpelt is per boot onderweg naar Dublin voor de Wereldgezinsdagen. Christane Nederpelt blogt over hun belevenissen.
Het blijkt soms best een uitdaging voor de gezinsleden om deze reis te maken. Het jacht lijkt altijd te klein met te veel spullen erin. Daarnaast is het feit dat het onophoudelijk instabiel is een grote beproeving. We hebben voor de eerste keer een nacht doorgezeild. Na de Mis op de vooravond van de zondag zijn we meteen vertrokken. De golven doen je in de boot heen en weer klotsen, je kan vaak niet lopen zonder je vast te houden. Ook op bed gaat dat zo, als je even wilt dutten. Of als er iets los schiet aan het zeil dat je snel moet vastzetten. Ook lezen en schrijven maken je meteen erg misselijk.
We lagen voor anker in een prachtige baai vlakbij Poole, een Engels stadje. De deining was ook daar goed voelbaar. We maakten er een prachtige wandeling over witte kliffen, een geschenk van de Heer! Nog zo’n cadeautje is de windrichting, we hebben telkens ruime wind. Zou Sint-Antonius, die we hebben aangeroepen in de kerk te Oostende, hierin onze voorspreker geweest zijn?
Als gezin voelen we een sterke overeenkomst met de hobbit uit het gelijknamige verhaal van Tolkien. Onze reis lijkt een soort queeste, die ons uitdaagt in de vele onzekerheden te blijven vertrouwen op de Heer. We zijn onderweg naar de Wereldgezinsdagen en wie weet krijgen we ook een glimp mee van de aanwezigheid van paus Franciscus aldaar…
De afstand, ongeveer zeshonderd mijl, blijkt toch enorm groot. We weten nog steeds niet of we ooit ons doel, Dublin, zullen halen. Er zijn zeker momenten dat we denken: waar zijn we aan begonnen? Op Facebook zag ik een reactie op het eerste bericht over onze reis: helemaal gestoord! Daar zit wat in. We denken vaak: lagen we maar lekker thuis in ons onbeweeglijke bedje.
Een volgend moment echter zien we hoe bijzonder deze reis is. Hoe fijn we het hebben en hoe goed we met elkaar kunnen opschieten. Welke prachtige landschappen aan ons voorbijtrekken, en hoe we daar zomaar deel uit van maken. Is het te warm, dan springen we het water in, weliswaar goed vastgebonden aan de boot, want met deze golven wil je niet ‘vrij’ zwemmen. Vanaf het water ziet alles er veel mysterieuzer uit. Wat kunnen we hiervan genieten. Als we voor anker liggen, zwemmen en roeien we naar de kant.
Hoezeer we ook vrijheid en avontuur ervaren, van uitrusten komt het weinig. Alles is onzeker. Zelfs de windvoorspellingen veranderen constant, en we komen we op heel andere plekken aan dan we van tevoren hadden bedacht. Het zijn ware lessen in overgave!
> Lees hier de eerdere blogs van Christane Nederpelt.
> KN sprak met Christane Nederpelt over de bijzondere reis die zij met haar gezin onderneemt. Lees het interview via KN Digitaal.
