Posttraumatische stressverschijnselen, een drankprobleem, mislukte huwelijken, angsten, het kwijtraken van een oog en uiteindelijk het verlies van haar leven. De prijs die de Amerikaanse oorlogsjournaliste Marie Colvin betaalde voor het verrichten van haar werkzaamheden was de hoogst denkbare.
Ze stierf in 2012 tijdens een op haar gerichte (zo werd onlangs na onderzoek bewezen) mortieraanval in de Syrische stad Homs. Voor Colvin was het vertellen van de levensverhalen van onschuldige burgers in conflictgebieden dan ook geen baan, maar een levensmissie. Ze moest. “We falen als we de impact van oorlog niet onder ogen zien.”
Ze hoopte dat haar verhalen lezers niet onberoerd zouden laten en uiteindelijk zouden bijdragen aan verandering. Dus reisde ze voor de Britse krant The Sunday Times dertig jaar lang schijnbaar onverschrokken naar de grootste brandhaarden van de wereld.
Vooraf is bekend hoe A Private War eindigt. Het was dan ook niet nodig om met grote tussentitels (‘Iraakse grens, 9 jaar voor Homs’, ‘Afghanistan, 3 jaar voor Homs’, ‘Libië, 1 jaar voor Homs’) af te tellen richting het onvermijdelijke.
Misschien hadden de talrijke scènes over het uitbundige privéleven van Colvin ook wat minder gekund, hoewel de grote impact van haar werk op haar leven wel aandacht verdient. Haar uitspraak “Ik ben bang om oud te worden, maar ook bang om jong te sterven”, zegt veel over de complexe manier waarop ze in het leven stond. “In oorlogsgebieden weten ouders niet of kinderen de volgende dag wel halen”, verzucht ze.
Ze was graag zelf moeder geworden, maar dat was haar (na twee miskramen) niet gegund. Was haar leven in dat geval anders gelopen? Waarschijnlijk niet. ‘Colvin is verslaafd aan gevaar’, zo stelt haar omgeving.
Hoe waar dit misschien ook is, het doet niks af aan haar diepe compassie met onschuldige slachtoffers wereldwijd en haar gedrevenheid om hun verhalen te vertellen. Het beeld van een jonge moeder die haar dochter alleen nog met suikerwater kan voeden, blijft de journaliste achtervolgen.
De oorlogsbeelden gaan door merg en been, en met name het laatste half uur in Homs is ook als kijkervaring onvergetelijk. “Sinds de dood van Colvin in 2012 zijn er in Syrië nog meer dan 500.000 burgers gedood.”
Met dit gegeven eindigt de film. A Private War is rauw, realistisch, pijnlijk, intens en intrigerend.
Film: A Private War (2018), VK/USA, 110 min. Regie: Matthew Heineman, met o.a. Rosamund Pike.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
