“De nabije toekomst. Tijd van hoop en conflict.” Met deze tekst in beeld begint Ad Astra. Eigenlijk weet je als kijker dan al dat er niet zomaar een ruimte-epos verteld gaat worden.
De afgelopen jaren passeerden prachtige, visueel verbluffende films als First Man (2018) en Gravity (2013) de revue. Ad Astra (‘Naar de sterren’) is visueel ook bijzonder fraai, maar stelt toch vooral existentiële vragen over isolement, vertrouwen, angst en eenzaamheid aan de orde.
Centraal staat astronaut Roy McBride. Een onverstoorbaar type: zijn hartslag komt nooit boven de tachtig uit. Gek van en goed in zijn vak, maar mede daardoor gesloten en met te weinig oog voor zijn familie en de wereld om hem heen.
Zijn vader Clifford was een zo mogelijk nog briljanter ruimtereiziger die, toen Roy nog maar zestien jaar was, huis en haard verliet op weg naar het onbevattelijk verre Neptunus, aan de rand van het zonnestelsel. Hij keerde nooit terug.
In de wereld van Roy wordt de aarde geteisterd door vernietigende energiestromen. Ze lijken vanaf Neptunus te komen en het vermoeden rijst dat Clifford nog leeft en achter de duistere krachten zit. Roy krijgt de taak om zijn vader achterna te reizen en het gevaar – wellicht inclusief zijn vader – onschadelijk te maken.
Ad Astra speelt in een tijd waarin commerciële ruimtereizen naar de maan de normaalste zaak van de wereld zijn (“Alstublieft, uw dekenpakket. Dat is dan 125 dollar”). Toch is er in zekere zin weinig veranderd. Kolonisatie en het vergaren van grondstoffen vormen nog steeds de drijfveren van de mens om op verkenning te gaan. Meest belastende bagage daarbij is de mens zelf, met al zijn verlangens en behoeften die wat minder aan de tijd onderhevig zijn, zoals opgemerkt worden, erkenning en liefde.
Ad Astra gaat uiteindelijk ‘gewoon’ over een verstoorde relatie tussen een vader en een zoon. Een vader zelfs die, hoog in de hemel en letterlijk tussen de sterren, voor God wil spelen. En een zoon die zich afvraagt of hij zijn vader moet loslaten en de navelstreng moet doorknippen (wat al zwevend door de ruimte nagenoeg letterlijk wordt verbeeld) om zijn eigen leven te kunnen gaan leiden.
Een zeer ingetogen spelende Brad Pitt laat geloofwaardig zijn emoties zien. Al zwevend in het oneindige, wordt hij behalve met rondvliegend gesteente, ruimtepiraten en nog zo wat duisters, toch vooral met zichzelf geconfronteerd.
Film: Ad Astra (2019), Verenigde Staten, 123 min. Regie: James Gray, met o.a. Brad Pitt en Tommy Lee Jones.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
