De film Hope opent met de tekst: “Dit is mijn verhaal, zoals ik het mij herinner.” De ‘ik’ is in dit geval de regisseur en schrijfster van de film, Maria Sødahl. Als beginnend filmmaakster kreeg ze zo’n tien jaar geleden kanker. Na jaren van herstel en revalidatie kon ze bij het maken van een nieuwe film niet om haar eigen ziekteproces en het onderwerp kanker heen.
Toch is Hope “allesbehalve een kankerfilm”, zoals Sødahl zelf in interviews zegt, maar veel meer een relatiedrama waarin man en vrouw vanuit een moeizaam samenleven herontdekken wat ze voor elkaar betekenen.
Die man en vrouw zijn Anja en Tomas. Ze leven met hun grote samengestelde gezin (drie kinderen van hen samen, drie oudere kinderen van Tomas uit een eerdere relatie) in Oslo. Anja leidt een internationaal dansgezelschap, Tomas is theatermaker. Hun werk speelt een (te) grote rol in hun levens.
Als kijker val je in een ruzie tussen de twee, omdat Tomas voor de zoveelste keer de zorg voor de jongste kinderen aan de oudsten heeft overgelaten. Anja heeft ondragelijke hoofdpijnen en vlak voor kerst laat ze zich onderzoeken. Er blijkt een enorme en waarschijnlijk fatale tumor in haar hoofd te zitten. En dan moeten de kerstdagen nog beginnen.
Moeten we het de kinderen vertellen? En hoe dan? Anja en Tomas praten, zwijgen, tobben en worstelen. Daarbij vallen veel remmingen weg en komen rauwe, onderdrukte emoties aan de oppervlakte. Anja schreeuwt dat Tomas een andere vrouw moet zoeken omdat de kinderen het zonder hem niet redden en meldt dat ze meer van haar eigen kinderen houdt dan van die van hem. Poeh… Zalig kerstfeest!
Hope is opgebouwd aan de hand van de dagen tussen Kerstmis en Nieuwjaar. Het gezin probeert te doen wat het altijd doet: de kerstboom optuigen, koken, vrienden ontvangen, gemoedelijk kibbelen. Wanneer Anja uiteindelijk het trieste nieuws mededeelt, heeft dat grote impact op iedereen. Toch gaat het gewone leven ook door, onherroepelijk.
Hope gaat nergens over de top. Niks wordt aangedikt of extreem uitvergroot. Als kijker geloof je alles wat er gebeurt en dat is knap. Dit komt door de hogere acteerkunsten van de hoofdrolspelers en wellicht ook door de inzet van zeventien echte artsen en verpleegkundigen voor de kleine rollen.
Maar ongetwijfeld is de geloofwaardigheid vooral te danken aan ‘ervaringsdeskundige’ Sødahl. Hope laat prachtig zien wat sterfelijkheid doet met de liefde.
Film: Hope (2019), Noorwegen/Zweden, 126 min. Regie: Maria Sødahl, met o.a. Andrea Braein Hovig en Stellan Skarsgård.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
