Een animatie kan en mag vandaag de dag veel meer zijn dat een zoet verhaal in vrolijke kleuren over fantasiedieren en sprookjesfiguren dat altijd goed afloopt.
J’ai perdu mon corps is een animatie die nadrukkelijk bedoeld is voor volwassenen. De film vertelt een gelaagd verhaal over noodlot, vrijheid, eenzaamheid en de hoop op liefde.
Het hoofdpersonage van J’ai perdu mon corps (‘Ik verloor mijn lichaam’) is niet een (volledig) mens maar een hand. Een hand met een autonoom heden en een verleden, vol verlangens en met een eigen identiteit.
In de eerste scène ontsnapt de hand uit de koeling van een pathologisch-anatomisch lab, om op zoek te gaan naar zijn ‘eigenaar’. De hand vindt, al trippelend op zijn vingers, een weg door metropool Parijs. Op zijn tocht belandt hij in allerlei surrealistische situaties: hij strijdt met duiven en ratten, stuitert de trap af in een blik ravioli een zweeft aan een paraplu door de lucht.
De zoektocht van de hand wordt in J’ai perdu mon corps afgewisseld met het levensverhaal van de twintigjarige Naoufel, naar al snel blijkt de eigenaar van de hand. In flashbacks wordt het leven van Naoufel verteld.
Van zijn jonge, gelukkige jaren met zijn ouders in Marokko waarin hij gefascineerd is door geluiden en met een cassetterecorder veel opnames maakt, tot zijn eenzame bestaan als wees in Parijs. Daar werkt hij als pizzakoerier.
Alles verandert wanneer hij – via de intercom van een flatgebouw – de hippe bibliothecaresse Gabrielle leert kennen. Om dichter bij haar te kunnen zijn gaat hij werken in de houtzagerij van de oom van het meisje. Een plek vol vlijmscherpe zaagbladen…
Stap voor stap ontvouwen de verhalen van zowel hand als lichaam zich. Onvermijdelijk zullen ze elkaar weer vinden, na wegen vol ontbering, ontroering en levensvragen. J’ai perdu mon corps is gebaseerd op het boek Happy Hand (2006) van Guillaume Laurent, coscenarist van onder meer de succesfilm Amelie.
De realistische tekenstijl zorgt er mede voor dat de film invoelbaar is. Regisseur Jérémy Clapin roept meer vragen op dan hij beantwoordt en gebruikt meer symboliek en metaforen dan een gemiddelde kijker zal oppikken.
J’ai perdu mon corps is een film die je moet ondergaan om er vervolgens uit te halen wat voor jou herkenbaar of aansprekend is.
Film: J’ai perdu mon corps (2019), Frankrijk, 81 min. Regie: Jérémy Clapin, met stemmen van o.a. Hakim Faris (Naoufel) en Victoire De Bois (Gabrielle).
