Hout sprokkelen, een vuurtje stoken, regenwater opvangen, paddenstoelen plukken, de moestuin onderhouden en in totale vrijheid in de natuur bivakkeren zonder regels of maatschappelijke druk.
Irak-veteraan Will en zijn dertienjarige puberdochter Tom lijken deze droom te leven in de prachtige bossen van Oregon. Hun vrouw/moeder is overleden en samen kiezen ze voor onafhankelijkheid en isolement.
Totaal op elkaar aangewezen is zijn de liefde en zorg voor elkaar groot. De werkelijkheid is echter niet enkel idyllisch. Vader en dochter houden regelmatig oefeningen waarin ze proberen te vluchten zonder sporen achter te laten. Ook leven ze in voordurende angst om ontdekt te worden door de politie of de sociale dienst. En dit gebeurt ook. Vervolgens krijgen ze een huis toegewezen, een baan en zelfs een sociaal leven.
Tom gaat dit meer en meer waarderen. “Het is gemakkelijker wanneer we ons aanpassen”, probeert ze haar vader te overtuigen. “Wat er mis is met jou, is niet mis met mij.”, zo houdt ze hem voor. Maar Will, hevig leidend aan Posttraumatisch Stresssyndroom en angstdromen, kan niet meer functioneren in de reguliere maatschappij en neemt zijn dochter toch weer mee terug de wildernis in.
Leave no Trace, een waargebeurd verhaal gebaseerd op het boek My Abandonement van Peter Rock, schetst zonder groots drama of gepsychologiseer het verlangen om ergens bij te horen versus het verlangen om totaal vrij te zijn. “Om onafhankelijk te blijven is het belangrijk om je aan de regels te houden”, zo onderstrepen de betrokken instanties ten overvloede. Voorwaar geen eenvoudige opgave voor het vrijgevochten duo.
Mooi aan Leave no Trace is de diepe en onvoorwaardelijke liefde tussen vader en dochter, die niet duidelijk wordt gemaakt met grote woorden, maar met kleine, subtiele handelingen en gebaren. Op de vraag aan Tom waar haar thuis is, antwoordt ze stellig: “Bij mijn vader.”
Leave no Trace is alles behalve een aanklacht tegen de bureaucratische maatschappij of een pleidooi voor een leven in de bush. Het is een verhaal over oog hebben voor elkaars behoeftes en een verhaal over ruimte geven en loslaten. Om jezelf op de been te houden, maar bovenal ook uit liefde voor de ander.
Film: Leave no Trace (2018), Verenigde Staten, 109 min. Regie: Debra Granik, met o.a. Thomasin McKenzie en Ben Foster.
