Deze film begint met een nieuwsbericht, waarin wordt medegedeeld dat er nieuwe Engelse troepen naar Afghanistan worden gestuurd. Dit is ook meteen het meest oorlogsgerelateerde beeld uit de hele film.
The singing club (oorspronkelijk Military Wives geheten) is allesbehalve een verhaal over politiek, maar gaat over het effect van een militaire missie op echtgenotes en kinderen. Terwijl de mannen zich klaarmaken voor vertrek tekenen zij aftelkalenders en stoppen ze peptalkbrieven in een envelop.
Kate is een stijve, wat arrogante officiersvrouw, die zich geroepen voelt om er voor de achtergebleven vrouwen te zijn en verveling en angst tegen te gaan. Dit geldt ook voor Lisa, een veel losser en enigszins rebels type.
Al snel blijkt breien niks voor de damesclub te zijn, dus wagen ze een poging om tot een koor te komen. Kate stort zich op strak gedirigeerde hymnes, terwijl Lisa met stevige rocknummers aan komt zetten. Resultaat: amusante aanvaringen tussen beide dames, veel vals gekweel, onontdekt talent dat komt bovendrijven en uiteindelijk een prestigieus optreden ter herinnering aan de gesneuvelden in de Royal Albert Hall in Londen. Een optreden dat uiteraard klinkt als een klok.
Tot zover de voorspelbaarheid. Fraai is het lied dat ze ten gehore brengen: een zelfgeschreven nummer, samengesteld uit fragmenten uit de briefwisselingen tussen de militairen en hun partners. Suikerzoet? Zeker. Ontroerend? Ook!
De permanente onrust van de vrouwen is voelbaar in The singing club. Hun gedeelde allergrootste angst: een klop op de deur door twee mannen in uniform. Kate heeft deze nachtmerrie al meegemaakt, koorlid Sarah ondergaat deze. De dames hebben geen keuze, die is al gemaakt door hun mannen. “Wij kunnen het ons niet permitteren om tegen de oorlog te zijn, wij zijn getrouwd met de oorlog”, zo klinkt het.
The singing club is een keurig opgebouwde feelgood-film zonder verrassingen. Een film ook, die de enorme kracht van samen zingen duidelijk maakt. En de kracht van gedeelde smart. Wellicht versterkt door deze coronatijd is The singing club daarmee een film die raakt, nadrukkelijk te merken aan het gesnif in het filmhuiszaaltje.
Het is ook geen fictie. Na de vorming van een eerste koor (waarop deze film gebaseerd is) volgden er tot nu toe – nationaal en internationaal – nog eens 75, bestaande uit ruim 2300 military wives. Verbondenheid is helend, zoveel is duidelijk. Wat wordt zingen gemist in deze moeilijke coronatijd.
Film: The singing club (2019), Verenigd Koninkrijk, 112 min. Regie: Peter Cattaneo, met o.a. Kirsten Scott Thomas en Sharon Horgan.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
