Zomer 1980. De negentienjarige Bobby Shafran meldt zich op een nieuwe school. Maar in plaats van met starende blikken wordt hij als een vriend onthaald: de jongens geven hem klappen op de schouder, de meiden kussen hem enthousiast. “Goed je weer te zien Eddy!”, zo klinkt het.
Eddy? Wat blijkt: Bobby en Eddy Galland zijn als baby’s uit elkaar gehaald en geadopteerd door verschillende gezinnen. Zowel zijzelf als de adoptieouders wisten niks over een tweelingbroer. Voer voor de media! De voorpagina van de krant is voor David Kellman een spiegel: hij ziet zijn evenbeelden. De drieling is compleet! In uiterlijk, maar ook in gedrag, stem, beweging en gewoonten lijken ze enorm op elkaar.
“Het leken wel puppy’s”, zo vertelt een tante. “Ze hoorden bij elkaar.” Het trio gaat samenwonen, treedt op in iedere talkshow en begint een restaurant onder de naam Triplets. Een goed verhaal voor een laagdrempelige feelgood-film, zo lijkt het. Maar het sprookje blijkt een horrorachtige, ethisch ronduit verwerpelijke nachtmerrie te zijn.
Zonder alle bizarre wendingen prijs te geven (deze documentaire maakt de meeste indruk met zo min mogelijk voorkennis): het drietal blijkt buiten hun medeweten onderdeel van een wetenschappelijk experiment te zijn, waarin de complexe vraag centraal staat hoe mensen worden wie ze zijn.
Het onderzoek is opgezet vanuit het ‘nature versus nurture-debat’: worden menselijke eigenschappen bepaald door aanleg en genetisch materiaal, of door opvoeding en leefomgeving?
Ene professor Peter Neubauer plaatste Bobby, Eddy en David ten bate van zijn onderzoek naar meerlingen in samenwerking met een adoptiebureau bij respectievelijk een welvarend artsengezin, een middenklassengezin en een arbeidersfamilie. Jarenlang werden ze gevolgd en ondervraagd ‘ten bate van het onderzoek’.
Ze woonden allemaal op maximaal 150 kilometer van elkaar, zonder van elkaars bestaan op de hoogte te zijn. Twee voormalig assistenten van de professor zijn bereid voor de camera te praten, maar veel blijft onduidelijk. Bobby en David getuigen vol emotie over wat hen overkomen is. “Het lijkt op nazitoestanden”, zo stellen de broers. Ze voelen zich ‘proefdieren’.
Interviews, dramatische reconstructies en archiefbeelden: alle middelen worden ingezet om dit extreme verhaal te vertellen. Veel vragen blijven onbeantwoord en de onderzoeksresultaten zijn verzegeld tot 2066. De meest wijze opmerking die tijdens de film klinkt: “Met mensen spelen is altijd grondig verkeerd.” Three Identical Strangers is boeiend, maar vooral schokkend, en geeft een vieze smaak in je mond.
Documentaire: Three Identical Strangers (2018), Verenigde Staten, 96 min. Regie: Tim Wardle, met o.a. David Kellman, Eddy Galland en Bobby Shafran.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
