“Brussel, warme jas die mij omarmt … al zijn mijn dromen nu wat droever”, zong ooit Johan Verminnen in zijn ode aan de stad. Tja, wat nu gezongen?
Tot welke stad kwijnde Brussel? Tot stad van verwrongen staal en ijzer? Van gebroken glas en verbrande lucht? Van afgerukte ledematen en uitpuilende baarmoeders – door the blast? Da’s haast letterlijk: stad zonder toekomst? Onlangs nog kreeg Donald Trump de hele ‘weldenkendheid’ tegen zich toen hij sprak over hellhole Brussels; nu lijkt z’n vermeende uitglijder eerder een akelige profetie. Genadeloos voltrok zich waarvoor jaren werd gewaarschuwd, en niet eens onverwacht. De prille herauten van deze barre tijdingen werden nochtans, geheel volgens Spartaanse traditie, afgemaakt. Wijlen Urbain Vermeulen (arabist), wijlen Hans Jansen (arabist), Marion Van San (sociologe), sinds kort zelfs Etienne Vermeersch (moraalfilosoof en decennia lang het filosofisch ‘doekje voor het bloeden’ van links) … Zij durfden te zeggen wat de politiek correcte elite niet wilde horen en bekochten het schier met maatschappelijke uitsluiting of verkasten, al dan niet van harte, naar het buitenland.
Het opvliegende stof van de laffe aanslag was geeneens neergedwarreld of politici en journaille – met in hun zog een armzalige zooi aan opiniemakers en ‘bekende landgenoten’ – verdrongen zich voor de camera’s om onze waarden te loven. Vooral de verlichting werd geprezen. Staalhard, zo zei men, moet worden uitgehaald naar zij die de seculiere samenleving de rug toe keren. Religies werden vlotjes over dezelfde kam geschoren. Met geen woord werd gerept over het eigen karakter van de islam! En geef toe, beste lezer, U dacht, wanneer U hoorde van deze primitieve massamoord, toch ook meteen aan een stel IJslandse zenboeddhisten? Of toch niet? Natuurlijk niet! Want het is absurd om godsdiensten gelijk te schakelen? ‘Absurd’ is trouwens nog een flauw woord! Dit is echter wat in onze seculiere tijden gebeurt. Godsdiensten, zeker de monotheïstische, werden kop van jut, waarmee onze culturele DNA pardoes ontkend werd. Verlichting werd de nieuwe religie en haar inquisitie heet ‘politieke correctheid’. Maar daar doe ik, als katholiek, toch ook niet aan mee! Ik ben geen verlichtingsmens, nu niet, nooit! Ben ik nu vogelvrij? En waarom dan wel? Omdat ik me blijf verzetten tegen de verlichte abstrahering van de mens? Tegen de reductie van de mens als persoonlijkheid mét passie, mét verlangens, mét e-moties tot een individu als identieke bussel rechten en plichten? Tegen de meurende vergaarbak waarin elke vorm van religiositeit wordt weggekieperd, islam én Christendom?
Een historische blik volstaat nochtans om de onverenigbaarheid van Christendom met islam bevestigd te zien. Ruwweg anderhalf millennium van strijd ligt achter ons: Poitiers, de plundering van Rome, de reconquista, Otranto, Lepanto, beleg van Wenen, … van 622 tot 1922! Denkt men echt dat deze duurzame vijandschap op amper vijftig jaar uit de genen wordt gespoeld? Na WO II moest het anders. Enkel tomeloze globalisatie en ongebreidelde migratie werden in staat geacht het oorlogstrauma te helen. De grote verhalen behoorden gedeconstrueerd. Alleen de economie – die humane bolster met positivistische pit – werd het nog vergund de mens te klemmen in statistiekjes en grafiekjes … Liberalen en socialisten dachten het warm water uit te vinden: heel de wereld ‘vrij en gelijk’ op grond van cijfers en modellen. Liberalen bezongen de hele planeet als ultieme afzetmarkt en de migratie zorgde voor goedkope arbeid. Socialisten droomden al langer internationaal en toverden de vreemde arbeidskrachten om tot welgekomen reïncarnatie van het proletarisch electoraat: dé levensverzekering voor een wankele linkse houdbaarheid.
Noch liberalen, noch socialisten hadden echter oog voor de ontluikende clash of civilisations. Na het uiteindelijke besef kwam daarenboven de ontkenning. Met het confectiedenken of pensée unique hield men de middenklasse in het gareel en de excellenties in het pluche … Een verrottingsstrategie die uiteindelijk heeft geleid tot een maatschappij op twee snelheden, tot een gebroken samenleving met uitgeholde evidenties en tradities, tot de schuring van culturele en religieuze anti-thesen die finaal in het Brussel van 2016 meedogenloos en splijtend in ons aangezicht explodeerden … Met dank aan pluimgewicht politici die uitsluitend oog hadden voor economische wetmatigheden. De kosten van de aanslag worden ondertussen geraamd op 4 miljard, 200% van het evenzeer geraamde begrotingstekort: de luchthaven behoeft een nieuwe inkomhal, de metro een nieuw station, hotels van Mechelen tot Leuven zaten onverwacht nokvol, verzekeringsmaatschappijen kloppen dubbele shiften, om van de medische kosten nog maar te zwijgen. Op de vibraties van onherstelbaar menselijk leed draait het economisch model op volle toeren. Ik durf er bijna voor te wedden dat eerlang, als de eerste smart zal verstorven zijn en de artificiële emo-reflexen plaats gemaakt hebben voor de orde van de dag, dezelfde politici schaamteloos zullen pronken met de gerealiseerde economische groei …
Dirk Smulders is leraar Geschiedenis en Nederlands van de Sint-Ignatiusschool te Maleisen (Overijse).
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
