De kogel is door de Kerk. De juiste interpretatie van Amoris Laetitia is bekend. Hertrouwd gescheidenen mogen onder voorwaarden te communie.
Paus Franciscus heeft dat bevestigd in een brief aan Argentijnse bisschoppen, die is uitgelekt. Het Vaticaan heeft de authenticiteit ervan bevestigd.
Is dit een doorbraak of een zwarte dag in de kerkgeschiedenis? Naar nu blijkt, werd de juiste interpretatie van Amoris Laetitia al aangereikt in de druk besproken voetnoot 351, die de auteur van de apostolische exhortatie zich bij een persconferentie in het vliegtuig nog zei niet goed te kunnen herinneren.
Paus Franciscus lijkt zijn beleid en leergezag te ontwikkelen via een strategie die je ‘suggestieve dubbelzinnigheid’ zou kunnen noemen. Hij leidt door kwesties zo lang mogelijk onder bespreking te houden, maar niet zonder ze intussen subtiele duwtjes in de gewenste richting te geven.
Men herinnere zich het consistorie van 2014 met de liberale toespraak van kardinaal Kasper, de twee gezinssynodes en Amoris Laetitia met een net-niet-concrete voetnoot, die nu door middel van een uitgelekte brief tot essentie wordt verheven.
Deze rode lijn verbijstert. Zijn dergelijke tactieken wel gepast om de Kerk van Christus te leiden, laat staan op zo’n belangrijk punt van koers te laten veranderen?
De Amerikaanse commentator Phil Lawler vraagt zich openlijk af waarom paus Franciscus niet gewoon de instrumenten van zijn magisterium heeft ingezet. Als de paus openlijk het bestaande leergezag, in het bijzonder dat van de H. Johannes Paulus II, zou herzien, zou hij indirect daarmee ook zijn eigen beleid corrigeerbaar verklaren, vermoedt Lawler.
Jeff Mirus klaagt dat de paus met zijn handigheid katholieke journalisten in een onmogelijke positie brengt. Hun Italiaanse collega Antonio Socci zei al veel eerder dat hij als katholiek bidt voor de paus, maar als journalist hem moet bekritiseren. Socci deed dat in La Profezia Finale, grotendeels een open brief waarin hij de paus de wind van voren geeft. De paus nam die kritiek met verbluffende nederigheid in ontvangst, dat moet gezegd. Of hoorde dat er slechts bij?
Eenzelfde ontwikkeling, waarin we leken zagen opkomen voor het geloof en een duidelijke kritiek op de groeiende neiging tot wereldgelijkvormigheid in Rome lieten horen, hebben we bij de gezinssynodes gezien. Haast argwanend, maar op hoog theologisch niveau werden die gemonitord door prolife- en gezinsorganisaties. Wie hun rapporten las, werd ongerust over de wending die de kerkelijke gebeurtenissen namen.
En we weten nu dat ze het juist zagen: hier was de paus dus op uit. Deze uitkomst beproeft goede gelovigen en stelt hen voor een pijnlijk dilemma. De paus is de paus en het is zijn recht de Kerk te leiden. Maar de vraag blijft kwellen: als hij gelijk heeft, waarom heeft hij het dan niet rechtdoorzee gedaan?
