Waarom vinden we het prima om een baby met het Downsyndroom te laten aborteren, maar slaan we op tilt als mensen abortus laten plegen omdat hun spruit een meisje blijkt te zijn in plaats van het gewenste jongetje?
Die vraag stelde de katholieke nieuwssite CNA vorige week naar aanleiding van de invoering van de NIP-test in Groot-Brittannië.
Vanaf 2018 wordt de prenatale test daar aangeboden aan vrouwen die negen à tien weken zwanger zijn en een hoger risico lopen een kind te krijgen met een aandoening. Daaronder is het syndroom van Down, dat volgens de Britse abortuswet het recht geeft het leven van een ongeboren kind te beëindigen.
Net als in Nederland is er ook in Groot-Brittannië veel te doen over die prenatale test. De Nuffield Council of Bioethics publiceerde daarom aanbevelingen over de NIPT.
De ethische waakhond vindt dat de test beschikbaar moet komen voor ouders die willen weten of hun ongeboren kind “een aanzienlijke medische aandoening of afwijking heeft, maar alleen binnen een omgeving die hen in staat stelt om autonome, geïnformeerde keuzes te maken”.
Ouders die er zo achter komen dat hun kindje het syndroom van Down heeft, zullen meestal kiezen voor een abortus – bij de huidige screeningsmethoden is dat al in 89-95% van de gevallen zo, meldt de Council. Die waarschuwde echter ook de NIPT niet te gebruiken om achter de sekse van het ongeboren kind te komen, want dit “kan het risico verhogen op sekse-selectieve beëindigingen” van zwangerschappen.
Hoe is het mogelijk, vraagt de organisatie Stop Discriminating Down zich af, dat weinig mensen zullen vinden dat “ouders vrij zouden moeten zijn om een meisje te aborteren, omdat ze liever een jongetje hebben, maar dat die logica tragisch verandert als het over het Downsyndroom gaat?” Dan wordt het ineens “een gewaardeerde individuele vrije en geaccepteerde keuze om te discrimineren tegen mensen met genetische variaties”.
Een terechte vraag, maar wie weet hoeven we die binnenkort niet eens meer te stellen en is het volgens de theorie van de glijdende schaal de normaalste zaak van de wereld geworden om een meisje weg te laten halen, omdat je na twee dochters nu wel eens een zoontje wilt. Die theorie gaat immers ook al lang op als het om euthanasie gaat.
In Nieuwsuur werd D66-voorman Alexander Pechtold twee weken geleden geconfronteerd met de doodswens van de 57-jarige Martin Cock. D66 is voorstander van hulp bij zelfdoding als mensen hun leven voltooid vinden, maar volgens het wetsvoorstel dat kamerlid Pia Dijkstra in december indiende, wel pas vanaf 75 jaar.
“Ik heb geen zin om 18 jaar te wachten”, zei Cock. En waarom ook de grens leggen bij 75? Is dat geen discriminatie? Zo glijden we steeds verder af, getuige ook de zorgelijke blik van Pechtold die ‘barmhartig’ zei te hopen “dat in de toekomst onze beschaving zo ver gaat, dat als u dit bij volle bewustzijn, zonder dwang en als langdurige wens eist, dat we dat bespreekbaar maken”.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
