Ze werden diep doordrongen van het besef dat ze slechts voortbouwden op het werk van hun voorgangers en dat ze het werk van hun opvolgers voorbereidden. Vanaf dag één op een nieuwe post moesten ze kijken naar geschikte kandidaten aan wie ze taken konden overdragen. En als ze naar elders vertrokken, mochten ze niets meenemen.

Het is een wijze les waar wij ook vandaag veel uit kunnen leren. Zij vraagt stil te staan bij wat het betekent geloofsgemeenschap of, beter nog, Kerk te zijn. Ook wij zijn slechts voorbijgangers. Het gaat niet om ons, het gaat om de gemeenschap, om de Kerk die het Lichaam van Christus zelf is. Wij hebben daarin een bescheiden rolletje, al zijn er die eeuwen na hun dood nog steeds anderen inspireren.

Omgekeerd geldt: als wij het laten afweten verzwakken wij het Lichaam van Christus, zoals Sint-Paulus zo mooi uitlegt in zijn eerste Korintiërsbrief. Niet alleen in Nederland zien we dat op dramatische manier gebeuren: de kerkgebouwen slobberen als het ware om het weggeteerde Lichaam van Christus heen en zitten zelfs in de weg.

Waar bidden we om, als we bidden om roepingen? Om pastoraal personeel? Of bidden we om mensen die met hun leven naar God verwijzen? Die ons verlangen wekken en de moed erin weten te houden? En waar moeten die dan vandaan komen? Uit verre buitenlanden? Missionarissen uit Afrika misschien?

Hoe getuigen wijzelf met ons leven van God? Want is niet ieders roeping volmaakt te zijn zoals onze Vader in de hemel volmaakt is? Geen heilige heeft zijn eigen leven ooit als inspiratiebron voor anderen ingeschaald en toch was de Kerk zonder hen nooit iets geworden. Niet door hun eigen werk, maar, zoals opnieuw Paulus zegt, doordat Christus in hun werkte en kón werken. Dat geldt voor ons niet anders. Als wij niet vol zijn van Christus, hoe kunnen wij dan van anderen verwachten bij de Kerk te willen horen? Laat staan dat ze hun hele leven daaraan willen geven als priester of religieus, of op welke wijze dan ook.

Misschien moeten we ons allereerst afvragen wat onze eigen roeping is binnen de gemeenschap die we Kerk noemen. Niet hoe wij dat graag zien, maar wat Gods plan met ons is. Misschien is er wel een ander die dat wat wijzelf zo graag doen, veel beter kan. Of wordt het tijd het stokje over te dragen of om sommige dingen anders te doen omdat dat nu misschien meer aanspreekt.

Maar voor je ruimte kunt maken voor een ander moet je eerst ruimte geven aan de Ander. Want niets is van onszelf. Ook wijzelf niet. Wij behoren Hem toe en Hij heeft een plan met ieder van ons. Laten we beginnen onze eigen roeping op het spoor te komen, in het vertrouwen dat de Heer zorgt voor de rest.