De vijf toeristen in hun onderzeeër en de vijfhonderd migranten voor de Griekse kust kwamen allemaal om in de zee. We moeten treuren om allen – én ons kritisch afvragen waarom het verschil in media-aandacht tussen beide bootrampen zo groot was.

Het nieuws werd vorige week getekend door de verdwijning van de onderzeeër met vijf inzittenden die het wrak van de Titanic wilden bezoeken. Er werden de grootste middelen ingezet om de onderzeeër alsnog op te sporen voordat de zuurstof zou zijn opgebruikt. Helaas bleek achteraf dat de onderzeeër al op de eerste dag van de expeditie defect raakte en waarschijnlijk implodeerde.

Ik moest terugdenken aan de spanning die ook wereldwijd werd gedeeld toen een jongetje in Pakistan in een diepe waterput viel. Ook toen werden grote middelen ingezet om het jongetje te redden. Ik ben toen ’s nachts even op internet gaan kijken, wat ik normaal nooit doe, om de afloop te kennen. Maar ook hier was die afloop helaas fataal.

Wezenlijk verschil

In beide gevallen ging het om mensenlevens, en het is begrijpelijk dat men alles probeert te doen om die te redden. Toch is er een wezenlijk verschil tussen de twee gebeurtenissen. In Pakistan ging het om een kind dat per ongeluk in een put terechtkwam, wat tot een waar familiedrama leidde. Bij de onderzeeër ging het om toeristen die blijkbaar de financiële middelen hadden om tegen een enorme prijs even in de buurt van het wrak van de Titanic te komen. Daarbij ging het dan nog om een onderzeeër waarvan bleek dat die niet aan de vereiste veiligheidsmaatregelen voldeed. Ook dit was blijkbaar financieel ‘geregeld’.

Verontwaardiging

Mijn bekommernis en hoop dat de vijf opvarenden nog gered zouden kunnen worden, werd hier vlijmscherp doorkruist door een gevoel van verontwaardiging. Is er bij bepaalde mensen dan echt geen rem meer op hun drang om steeds meer te bezitten en naar steeds grotere sensaties te streven, om daarmee later te kunnen uitpakken? Wat is er nu toch de zin van om van dichtbij het wrak van de gezonken Titanic te zien, of de meerwaarde van een uitstapje naar de maan, wat bij sommigen ook al op het verlanglijstje staat?

Bijna schaamteloos worden astronomische bedragen op tafel gelegd om enerzijds deze projecten mogelijk te maken en er anderzijds aan deel te nemen. Maar ook als miljardair zou men zich in geweten moeten durven afvragen of het wel te verantwoorden is om 230.000 euro neer te tellen om een paar minuten sensatie te beleven. Wordt hier geen staaltje doorgeslagen individualisering tentoongespreid, gepaard aan een verregaande arrogantie waarbij men zich superieur voelt en zich onverschillig opstelt tegenover de anderen in de wereld? Waarbij dan alles moet wijken voor het realiseren van het eigen genot?

Schril contrast

Denken we eens aan hoeveel de reddingsoperatie zal hebben gekost en hoeveel mensen daar bijna tot de rand van de wanhoop werden gedreven in hun poging de mensen in de onderzeeër te redden. Dat staat in schril contrast met wat enige dagen voordien gebeurde met die meer dan vijfhonderd migranten die voor de kust van Griekenland verdronken en waar amper moeite werd gedaan om hen te redden.

Het viel op dat toen het nieuws van de vermiste duikboot de voorpagina’s haalde, er over de scheepsramp voor de Griekse kust gewoon niet meer gesproken werd. Op de vijf in de onderzeeër kon een bekend gezicht worden geplakt, de vijfhonderd aan de Griekse kust verdwenen gewoon in de totale anonimiteit.

In beide gevallen zochten mensen het water op; de vijf om er de kick van hun leven te beleven, de vijfhonderd wanhopig op zoek naar een beter leven. Voor allen werd de zee hun graf en daar kunnen we alleen maar om treuren. Maar laten we dan ook treuren om de schijnbaar onoverbrugbare afstand tussen de twee groepen, die duidt op een mondiale ongelijkheid die alleen maar verder lijkt uit te dijen.

Gratis kennismaken met KN? Deze opiniebijdrage is afkomstig uit Katholiek Nieuwsblad van deze week. Vrijblijvend kennismaken met KN? Vraag hier 3 gratis proefnummers aan!