De gerenommeerde en altijd loyale Amerikaanse commentator Phil Lawler schreef twee weken geleden op catholicculture.org een uiterst ongemakkelijk commentaar over de kerkelijke leiders.
Hij was er bij in 2002, toen de Amerikaanse bisschoppen in Dallas hun inmiddels wereldwijd ten voorbeeld gestelde maar intern hevig bekritiseerde zero tolerance policy inzake seksueel misbruik invoerden.
Hoe divers het aanwezige journaille ook mocht zijn, over één ding waren zij het volgens Lawler roerend eens: dat de bisschoppen didn’t get it: dat zij er, op een enkeling na, niets van begrepen. En ook niet wílden begrijpen.
Een voorstel een nationale synode te houden om de diepere oorzaken van de crisis en het massieve bisschoppelijke falen te achterhalen vond geen weerklank. Bisschoppen hoorden snotterend slachtoffers aan, maar pasten voor collectief zelfonderzoek naar de rot in de Kerk die eraan ten grondslag ligt.
Wel kwam er een rigoureus beleid, dat geen enkel onderscheid maakt en, zoals we in Nederland ook hebben gezien, bewijs niet noodzakelijk acht om mensen schuldig te verklaren en te brandmerken. Dat gold echter niet voor de vele bisschoppen die het misbruik verwijtbaar lieten gebeuren.
Driekwart van de Amerikaanse katholieken vond dat destijds een veel groter probleem dan het misbruik zelf. Maar ook dat gegeven prikkelde niet tot zelfonderzoek. “Zij zien het probleem niet omdat zij het probleem zijn”, schrijft Lawler.
Het was de mediastorm, gericht op de bisschoppen zelf, die prikkelde tot straffe maar eveneens dubieuze maatregelen. Het is dezelfde angst die doet zwijgen wanneer op andere terreinen opgetreden moet worden waar het zielenheil van de gelovigen in het geding is. Dat de Kerk haar geloofwaardigheid verliest en haar aanhang ziet verdampen ligt aan de secularisatie, het materialisme, relativisme en individualisme. Nooit aan het laxisme en de lafheid van haar leiders en hun geestelijke nakomelingen.
Deze rot is ook doorgedrongen tot de hoogste regionen van de Kerk, waar een heilloze richtingenstrijd is uitgebroken en het worst lijkt te wezen hoezeer gelovigen erdoor in verwarring of ontmoedigd raken. Ernstiger nog: hoezeer het ergernis geeft. Jezus kan zich daarover nog zo snoeihard uitlaten, het lijkt een deel van de (hogere) geestelijkheid niet te deren.
“Wie gaat de Kerk redden?”, citeert Lawler de eerbiedwaardig verklaarde aartsbisschop Fulton Sheen (1895-1979). “Kijk niet naar de priesters. Kijk niet naar de bisschoppen”, maande deze. “Het is aan jullie, de leken, om onze priesters eraan te herinneren priesters te zijn en onze bisschoppen bisschoppen.”
Dus niet zonder, maar mét. Niet om tegen te zijn, maar om hen een spiegel voor te houden en hen aan te sporen te doen wat ze moeten doen en zo hun en onze roeping waar te maken.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
