Nee, we gaan het hier niet hebben over het eindeloze debat over de kleur van Sint-Nicolaas’ steun en toeverlaat. Maar Zwarte Piet komt wel degelijk in deze regels voor.

Wat is het geval? In Bunnik werd Sinterklaas op 18 november na zijn intocht met zijn Pieten ontvangen in de Barbarakerk. In de drukbezochte bijeenkomst werd gezongen en gedanst. Om een en ander in goede banen te leiden, waren van tevoren afspraken gemaakt over wat wel en niet kon, en was het Allerheiligste naar elders ondergebracht en het altaar ontbloot.

Boeteritus

Hoewel volgens bunniksnieuws.nl was afgesproken dat de deelnemers het priesterkoor niet zouden betreden, gebeurde dat wel. Een groepje Zwarte Pieten danste er de ‘Macarena’, op de klanken van een vernederlandste Sinterklaasversie van die oude zomerhit. Het aartsbisdom Utrecht, op een filmpje erover gewezen door een inwoner van Bunnik, reageerde snel en stelde dat er afbreuk was gedaan aan “het heilige karakter van de plek”. Pastoor Fred Hogenelst van de overkoepelende Paus Johannes XXIII-parochie voerde enkele dagen later een boeteritus uit in de kerk, voorafgaand aan de avondmis.

Natuurlijk heeft het aartsbisdom hier een punt. Al werd de originele, schunnige tekst niet gezongen, popliedjes en een bijbehorend banaal dansje horen niet op een priesterkoor thuis. Een ‘Sinterklaasje, bonne bonne’ en wat Pieten die naar kinderen zwaaien, zou al heel wat anders zijn geweest, zegt een woordvoerder. Dat een bisschop – in dit geval kardinaal Eijk – snel maatregelen neemt als er in een van zijn kerken dingen gebeuren die niet kunnen, is toe te juichen.

Andere kant aan het verhaal

Toch is er ook een andere kant aan het verhaal. Want er waren de nodige afspraken gemaakt met de Sinterklaasvierders (die overigens al jaren in de kerk komen). En uit het overbrengen van het Allerheiligste naar elders, blijkt dat de verantwoordelijken zich wel degelijk bewust zijn van Wie er in een katholieke kerk – een gewijd gebouw – aanwezig is.
Het valt te vrezen dat dat besef er rond **liturgische** vieringen in meer dan een paar parochiekerken in de Lage Landen veel minder is. Wie wel eens buiten zijn eigen vertrouwde parochie kerkt, wéét dat er plekken zijn waar je je op zondag afvraagt waar je in ’s hemelsnaam in beland bent, en of het gebeuren wel recht doet aan het kerkgebouw.

Het handelen van zowel het bisdom als de verantwoordelijken van de Barbarakerk laat ons uiteindelijk toch zien waar ons kerkbezoek om draait. Inderdaad, niet om Sint-Nicolaas (behalve op 6 december dan) of Zwarte Piet, maar, in de woorden van paus Franciscus, om het “binnengaan in de overwinning van de Verrezen Heer, verlicht worden door zijn licht, verwarmd worden door zijn warmte”.