In een persoonlijke zoektocht schrijft auteur Bas Rompa brieven aan zijn oude schoolmeester, broeder Lorenzo. De vierde brief: “U kreeg tranen in uw ogen, dat had ik nog nooit gezien.”
Weert, najaar 2018
Op de vensterbank van het middelste raam in het lokaal stond een klein aquarium. De ramen waren voor ons te hoog om naar buiten te kunnen kijken, maar de vier stekelbaarsjes en de twee modderkruipers hadden wel een mooi uitzicht op het schoolplein met de kastanje. Zeker in de lente was ik jaloers op die zes vissen, want dan was er buiten een hoop te zien; ik kon alleen in het speelkwartier naar de duiven kijken, ze vlogen af en aan met takjes om een nest van te bouwen.
U verliet nooit de klas zonder ons te vertellen wat u ging doen, broeder Lorenzo, maar op een middag ging u de gang in zonder opgaaf van reden. U maakte ‘s ochtends al een afwezige indruk, u zat achter uw lessenaar meer naar buiten te staren dan ons de gebruikelijke aandacht te geven. Ik dacht dat u ergens verdrietig over was en hoopte maar dat het snel over zou gaan.
U bleef langer weg dan gewoonlijk en mijn klasgenoot Ruben leek daarop gewacht te hebben. Hij zat aan de raamkant in het lokaal, enkele stappen verwijderd van het aquarium. De meeste jongens leken te weten wat Ruben ging doen, want er stegen verontwaardigde geluiden op uit de klas.
Ik begreep het pas toen Ruben prompt een roze waterpistooltje in het aquarium onderdompelde, waar vervolgens luchtbelletjes uit opstegen. Tot mijn afgrijzen schoten de stekelbaarsjes en modderkruipers in paniek naar alle kanten, waarbij ze hard tegen het glas botsten. Ik was bang dat ze het aquarium uitsprongen en het niet zouden overleven. Ook de waterplanten hadden het zwaar, ze zwiepten heen en weer, er leek in het aquarium een storm te woeden.
Ruben keek voortdurend met een angstige blik in de richting van de deur, waardoor u elk moment weer de klas in kon komen. Maar u bleef lang genoeg weg om het pistooltje van Ruben helemaal vol te laten lopen met water. Met een grijns op zijn gezicht glipte hij weer terug in zijn schoolbank. Opgelucht zag ik dat de vissen na nog wat nerveus geflits weer tot rust kwamen.
Wij wisten allemaal hoezeer u een hekel had aan klikken, broeder Lorenzo. Toen u na een kwartier terug kwam in de klas hielden wij onze mond over wat Ruben had gedaan. U ging achter uw lessenaar zitten en keek verdrietig naar buiten. Maar u moet ook de spanning hebben gevoeld die in de klas hing, want u vroeg wat er aan de hand was. Wij beten op onze lippen. Maar Jopie werd het te veel, want na wat gestotter zei hij met een piepstemmetje: “Ruben heeft de vissen bang gemaakt!”
U keek Ruben aan en vroeg: “Heb jij de vissen bang gemaakt?”
Ruben schudde beslist met zijn hoofd en riep: “Niet waar meester! Jopie liegt!”
“Dat zou niet goed zijn”, zei u en keek weer naar Jopie. “Lieg je, Jopie?”
Jopie begon te huilen en kon geen woord meer uitbrengen.
“Wil jij dan vertellen wat je wel hebt gedaan?” vroeg u aan Ruben.
“Ik heb mijn waterpistool gevuld. Met water uit het aquarium. Alvast voor het speelkwartier.”
U moest glimlachen, broeder Lorenzo. “Vond je dat de vissen toch genoeg water hadden?” vroeg u.
Ruben knikte. “Eerlijk waar, meester, ik heb de vissen niet bang gemaakt, ze zwommen alleen wat wild. Ik zei nog tegen ze: ‘Rustig maar, ik ben zo klaar!’, maar ze luisterden niet.”
U hield uw lach in en keek ons ernstig aan. “Jullie weten: ik hou niet van pistolen en geweren. Maar voor een waterpistool maak ik een uitzondering. Met water schieten is beter dan met kogels. Maar Ruben, de volgende keer kun je het beter bij de wasbak vullen.”
Er viel een bevrijdende stilte. U haalde diep adem en zei: “In het land waar een vriend van mij werkt, ook een broeder, is gisteren oorlog uitgebroken. Ik had hem net aan de telefoon, hij is gevlucht naar het buurland. Ik moet steeds aan hem denken.”
U kreeg tranen in uw ogen, dat had ik nog nooit gezien.
“Zullen we allemaal in stilte een gebedje doen voor mijn vriend?” vroeg u.
Wij knikten enthousiast, we wilden graag bidden voor uw vriend in het land waar oorlog was.
Jopie stak zijn vinger op en vroeg: “Mag je ook bidden voor de vissen, meester? Want in het aquarium was het net ook een beetje oorlog.”
“Bid jij maar voor de vissen, Jopie.”
Een vriendelijke groet,
Bas Rompa
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
