Toen ik tijdens mijn vakantie in Nederland vorige maand af en toe naar CNN keek hoe het in de Verenigde Staten verliep, begon ik al nattigheid te voelen.
Terwijl Nederland al een beetje afscheid begon te nemen van het coronavirus, keken sommige staten in de VS juist aan tegen een enorme stijging van het aantal besmettingen. In alle toonaarden werd ontkend dat het iets te maken kon hebben met de Black Lives Matter-demonstraties. Maar toch…
Weer terug in Los Angeles duurde het dan ook niet lang voordat de gouverneur een paar schoten voor de boeg gaf in zijn wekelijkse radiotoespraak. En inderdaad, twee weken geleden was het zover: samen met de bars, restaurants en nagelstudio’s moeten ook de kerken er weer aan geloven. Ze moeten dicht. En wel onmiddellijk.
De bisschoppen was zelfs geen vooraankondiging gegund, want zij stonden met hun mond vol tanden. Dezelfde dag maakte ook het grootste openbare schooldistrict bekend dat de scholen na de vakantie gesloten zouden blijven. Dat gebeurde allemaal precies op het moment dat kerken en hun scholen kosten nog moeite spaarden om veilig te kunnen openen.
Je zou zeggen: een goed recept om te denken, geef mijn portie maar aan fikkie. Het is mooi geweest. Maar toen gebeurde er iets onverwachts. Ik kon oogsten wat ik de afgelopen maanden gezaaid had door hard te werken met mijn parochiestaf. Ik opperde: “Ok, geen Missen meer binnenshuis. Dat gaan we toch een drive-in-kerk maken?” En iedereen zei meteen: “Ja dat doen we.”
Alle reserveringen voor het volgende weekend werden omgezet en in één morgen werd het parkeerterrein omgetoverd in een openluchtkerk. We bedachten zelfs iets om de geluidsoverlast te beperken: met een FM-zender krijgt elke auto de Mis te horen op de radio.
“Als je duidelijk leiding geeft en er zelf helemaal achter staat, dan volgt men hier enthousiast”
Tweet dit!
Een parochiaan doneerde parasols voor priester, lector en cantor. Nu hoeft niemand te puffen in de Californische middagzon. We zijn er klaar voor. De zondag erna hadden we onze eerste drive-in-Mis, iets dat anders nooit bij me was opgekomen.
Dit is onmiskenbaar een voorbeeld van de Amerikaanse we-gaan-ervoor-mentaliteit die ik als ‘gastarbeider’ ben gaan waarderen. Geen mitsen en maren: doen. Als je duidelijk leiding geeft en er zelf helemaal achter staat, dan volgt men enthousiast. Geen passief-agressief gedoe.
Toch had ik even een beetje heimwee naar mijn Friese kapster van vorige maand. Ik was in geen vijftien weken naar de kapper geweest en snakte naar de schaar en een beetje aandacht van een vriendelijk persoon. Die kreeg ik allebei.
Ze vroeg me waar ik vandaan kwam, want mijn accent klonk haar vreemd in de oren. Ik antwoordde: uit Los Angeles. O, zei ze, wat leuk. Maar wilt u dat ik een mondkapje voordoe? Ik had er, eerlijk gezegd, in de hele provincie niet eentje waargenomen. Covid-19 schijnt in Friesland helemaal niet te bestaan.
Ze keek me via de spiegel geduldig aan. Met bewondering keek ik naar haar door diezelfde spiegel. Nee, ik zou voor geen goud haar gezonde konen, geruwd door regen, wind en buitenlucht, hebben willen missen.
Albert van der Woerd is priester van het aartsbisdom Los Angeles. Hij schrijft elke drie weken een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
