Als ik dit schrijf, rond ik net mijn Paas-break af. Ik verbleef een paar dagen in de parochie waar ik als kapelaan werkzaam was. Daar kan ik de herinnering levend houden van het priesterschap zonder de verantwoordelijkheid over gebouwen en gedoe.

De priesters in Los Angeles mogen na Pasen vijf dagen vrij nemen om een beetje op adem te komen na de drukte van de Goede Week en het Triduüm. Veel van hen reizen onmiddellijk af na de laatste viering van Paaszondag. Ik geef er de voorkeur aan om even te wachten. Het octaaf van Pasen is me te dierbaar.

Het helpt me liturgisch om alle gebeurtenissen in de parochie te verwerken. De evangelielezingen van die dagen zijn stuk voor stuk kathedralen van reflectie: Maria Magdalena, de Emmaüsgangers, de wonderbaarlijke visvangst…

En er was veel om op terug te kijken. Het begon met vier prachtige vieringen op Palmzondag. Verschillende leden van mijn liturgische team hadden opgemerkt dat er een ongebruikelijke devotie voelbaar was in de kerk. De lange passielezing werd met grote aandacht gevolgd.

De hele kerk was aanwezig in Jeruzalem, en probeerde het mysterie te doorvoelen dat we het ene moment “Hosanna” kunnen zingen en even later “Kruisig Hem” schreeuwen. Aan het eind van de dag stond er een stralende regenboog aan de hemel van Los Angeles. Alsof de Heer wilde zeggen: “Goed gedaan, jochie, maar nog even volhouden, het is nog niet klaar.”

Alle vieringen van het Triduüm werden uitzonderlijk goed bezocht. Op Paaszondag waren er alleen nog staanplaatsen. Maar de kerk was niet alleen gevuld met mensen die er uit verplichting waren of uit nostalgie. Opnieuw was er een gewijde aandacht voelbaar voor het mysterie van lijden en opstanding. Als voorganger voel je dat, en velen bevestigden voor mij die ervaring.

De volgende dag las ik op sociale media verschillende rapporten over een hogere misdeelname op verschillende plaatsten in de Westerse wereld. Er waren ook meer volwassendoopsels in de Paasnacht dan in andere jaren. Ik vroeg me af waar dit door komt. Zou het kunnen zijn dat het christelijk geloof een voorzichtige opstanding meemaakt?

Ik weet het: één zwaluw maakt nog geen zomer. Maar het zou heel goed kunnen dat veel mensen de buik vol krijgen van het alsmaar oprukkende atheïsme. Dat ze terugverlangen naar de geborgenheid van een geloofssysteem dat opkomt voor het meest kwetsbare in ons: dankbaarheid voor het leven. Het steeds op de voorgrond plaatsen van onze eigen meningen en belangen laat uiteindelijk maar een grote leegte achter.

Misschien is het zo dat verschillende mensen vandaag beginnen aan te voelen wat de ultieme consequentie is van Descartes’ “ik denk dus ik ben”. In eerste instantie lijkt het op de emancipatie van de menselijke waardigheid.

Maar deze gedachte omarmen leidt tot de totale vernietiging van het bewustzijn van wie wij zijn in de ogen van onze Schepper: Gods beminde zoons en dochters. Hij die zelfs van ons houdt als we niet meer kunnen denken, om wat voor reden dan ook.

Albert van der Woerd is priester van het aartsbisdom Los Angeles. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.